Art. 123 § 1. pkt 1 KC stanowi, iż przerwanie biegu terminu przedawnienia dokonuje się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia.
Podstawowym sposobem przerwania biegu przedawnienia jest podjęcie przez wierzyciela przed właściwym organem i przeciwko dłużnikowi czynności zmierzającej do zaspokojenia roszczenia (rozpoznania sprawy albo egzekucji roszczenia). W piśmiennictwie zwraca się uwagę, że przerwanie biegu przedawnienia przez czynność uprawnionego realizować musi zasady celowości, bezpośredniości, legalizmu i formalizmu (T.Pałdyna, Przedawnienie, s. 180).
Zasada celowości oznacza, że tylko czynność, której celem jest dochodzenie, ustalenie, zaspokojenie lub zabezpieczenie roszczenia może powodować przerwanie biegu przedawnienia. Czynność musi realizować ten cel w sposób bezpośredni (zasada bezpośredniości).
Nie każda czynność podjęta bezpośrednio w celu dochodzenia, ustalenia, zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia spowoduje przerwanie biegu przedawnienia; zgodnie z zasadą legalizmu czynność taka podjęta powinna zostać przed właściwym organem, który może doprowadzić do przymusowej realizacji roszczenia (sądem państwowym, sądem arbitrażowym, komornikiem). Konsekwencją zasady legalizmu jest formalizm czynności, który oznacza, że czynności podejmowane muszą być we właściwym trybie (pozew odrzucony ze względu na braki formalne nie spowoduje przerwania biegu przedawnienia).
Równie istotne z punktu przerwania biegu terminu przedawnienia jest znaczenie pojęcia "bezpośredniość".