3) Następnie podatnik oblicza limit odliczenia podatku zapłaconego za granicą według wzoru LOP = P x Dz/Dc = 14 743,98 zł x 80 000 zł / 85 000 zł = 13 876,69 zł
4) Ponieważ limit odliczenia podatku jest wyższy od kwoty faktycznie zapłaconego zagranicznego podatku, podatnik ma prawo, obliczając finalne zobowiązanie w Polsce, odjąć całkowity zapłacony podatek zagraniczny 14 743,98 zł – 12 000 zł = 2 744 zł
Należy pamiętać, że w przypadku, gdy umowa o unikaniu przewiduje metodę zaliczenia proporcjonalnego podatnik będzie mógł na mocy ustawy o PIT zastosować tzw. ulgę abolicyjną, która w praktyce pozwoli na ustalenie zobowiązania podatkowego w taki sposób, jak gdyby umowa przewidywała uniknięcie podwójnego opodatkowania metodą wyłączenia z progresją.
Działalność wykonywana osobiście
O ile dochody ze stosunku pracy deklarowane do opodatkowania w Polsce zawsze podlegają takiemu opodatkowaniu na zasadach ogólnych, tj. według progresywnej skali podatkowej, niezależnie od statusu rezydencji podatkowej osoby fizycznej, o tyle status ten ma znaczenie w przypadku dochodów z działalności wykonywanej osobiście.
Co do zasady, przychody z działalności wykonywanej osobiście na terytorium Polski przez osoby uznane za rezydentów podatkowych w Polsce podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Osoby te są zobowiązane do zadeklarowania tych dochodów do opodatkowania w swoich zeznaniach rocznych. W ciągu roku za odprowadzanie zaliczek na podatek należnych od tych dochodów odpowiadają płatnicy (zaliczki wylicza się wg stawki 18 proc. z uwzględnieniem kosztów uzyskania przychodu).
20-proc. ryczałt
Zasady opodatkowania przychodów z działalności wykonywanej osobiście uzyskanych przez nierezydentów na terytorium Polski reguluje art. 29 ustawy o PIT. Zgodnie z tym przepisem przychody z takiej działalności uzyskane na podstawie umowy zlecenia, umowy o dzieło, kontaktu menedżerskiego lub z tytułu zasiadania w organach stanowiących osób prawnych (zarząd, rada nadzorcza) podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem w wysokości 20 proc. (bez możliwości odliczenia kosztów uzyskania przychodów).
Kiedy przydaje się certyfikat rezydencji
Podatek może być jednak pobrany według niższej stawki lub niepobrany w ogóle, jeżeli wskazują na to postanowienia odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Warunkiem skorzystania z takiej możliwości jest udokumentowanie przez podatnika jego miejsca zamieszkania dla celów podatkowych certyfikatem rezydencji. W przypadku poboru podatku zryczałtowanego podatnik nie jest już wtedy zobowiązany do złożenia zeznania podatkowego, chyba że zdecyduje się rozliczyć dochody na zasadach ogólnych według skali progresywnej, co w pewnych warunkach może okazać się korzystniejsze od zryczałtowanego opodatkowania. Wówczas konieczne jest złożenie przez nierezydenta zeznania podatkowego w terminie do 30 kwietnia na zasadach obowiązujących rezydentów. Taka opcja dotyczy jednak wyłącznie osób będących rezydentami podatkowymi w innych niż Polska krajach UE, krajach EOG lub Szwajcarii. Do zeznania rocznego podatnik powinien w takiej sytuacji dołączyć certyfikat rezydencji wydany przez kraj rezydencji.
W tym miejscu warto podkreślić, że za dochód z polskich źródeł zostanie uznany także dochód wypłacony nierezydentowi przez polski podmiot na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, nawet jeżeli umowa w całości realizowana była poza terytorium Polski. W takiej sytuacji, aby polski płatnik nie był zobowiązany do poboru 20-proc. podatku od wypłaconych kwot (jeżeli umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania mająca zastosowanie stanowi, że w takiej sytuacja dochód podatnika podlega opodatkowaniu w kraju rezydencji), podatnik musi przedstawić mu certyfikat rezydencji podatkowej wydany przez kraj, w którym ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Jeżeli miejsce zamieszkania podatnika dla celów podatkowych zostało udokumentowane certyfikatem rezydencji niezawierającym okresu jego ważności, to płatnik przy poborze podatku uwzględnia ten certyfikat przez okres kolejnych 12 miesięcy od dnia jego wydania.
Autorka jest menedżerem w Deloitte Doradztwo Podatkowe
podstawa prawna: art. 3 ust. 1, 1a i 2a, art. 4a, art. 27 ust. 1, 8 i 9, art. 27g ust. 1 i 2, art. 29, art. 42 ust. 1, art. 44 ust. 1a i 3a ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. DzU z 2018 r., poz. 200 ze zm.)
Status rezydencji podatkowej
Zgodnie z przepisami ustawy o PIT, za osobę posiadającą w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych uważa się osobę fizyczną, która posiada na terytorium Polski centrum interesów życiowych lub przebywa na nim dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Konsekwencją uznania osoby za mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, jest konieczność zadeklarowania w Polsce całości jej dochodów, osiąganych zarówno ze źródeł polskich, jak również ze źródeł zagranicznych (z uwzględnieniem mechanizmów pozwalających na uniknięcie podwójnego opodatkowania).
Osoby fizyczne, które nie mają na terytorium Polski miejsca zamieszkania, podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i są opodatkowane tylko od dochodów z polskich źródeł.
Przepisy ustawy o PIT w zakresie rezydencji podatkowej stosuje się przy tym z uwzględnieniem postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których Polska jest stroną. Ma to doniosłe znaczenie w przypadku podatników, którzy zostaną uznani za rezydentów podatkowych w dwóch krajach jednocześnie, na mocy wewnętrznego ustawodawstwa tych krajów. W takiej sytuacji o tym, w którym kraju dana osoba ostatecznie powinna zostać uznana za rezydenta podatkowego podlegającego tam opodatkowaniu w stosunku do całości swoich światowych dochodów, rozstrzyga się na podstawie przepisu o konflikcie rezydencji wskazanego w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania.
