Miasto prześciga ludzi

Czym właściwie jest moje miasto? Gdzie się mieści? Czy aby nie przegapiłem jakiejś ważnej dla niego chwili? Metamorfozy, którą przeszło? I czy skutek nie jest taki, że to już nie moje miasto, że nie mam do niego żadnego prawa?

Aktualizacja: 04.12.2015 15:00 Publikacja: 04.12.2015 01:00

Bogusław Chrabota

Bogusław Chrabota

Foto: Fotorzepa, Robert Gardziński

Łapię się na tych dziwnych pytaniach zazwyczaj w tym samym momencie, w chwili, gdy wysiadam z pociągu na dworcu w Krakowie, mieście, w którym się urodziłem i gdzie spędziłem znaczną część życia.

Czy to wciąż ojczyzna duchowa? Czy fakt, że to ciągle te same place, budynki, gmachy uniwersytetu, redakcje, ulice, na których zdeptałem dziesiątki par butów, czy to wszystko daje mi tytuł do poczucia tożsamości? Czy owe urocze, dobrze zapamiętane drobiazgi, jak zawieszony na łańcuchu w prześwicie Sukiennic nóż, jak zagadkowa tablica na wewnętrznej ścianie u dominikanów, wielorybie żebro, cios mamuta przy bramie katedry i cegła z nazwą gimnazjalnej klasy mojego dziadka, która dzielnie jak robotnicza brygada odnawiała wawelskie mury przed niemal stu laty; czy to wszystko wiąże na tyle mocno, że wciąż jestem stamtąd?

Pozostało 82% artykułu

Teraz 4 zł za tydzień dostępu do rp.pl!

Kontynuuj czytanie tego artykułu w ramach subskrypcji rp.pl

Na bieżąco o tym, co ważne w kraju i na świecie. Rzetelne informacje, różne perspektywy, komentarze i opinie. Artykuły z Rzeczpospolitej i wydania magazynowego Plus Minus.

Plus Minus
Decyzje Benjamina Netanjahu mogą spowodować upadek Izraela
Plus Minus
Prawdziwa natura bestii
Plus Minus
Śmieszny smutek trzydziestolatków
Plus Minus
O.J. Simpson, stworzony dla Ameryki
Plus Minus
Upadek kraju cedrów