Czym jest prawdziwy sukces? Czy jest możliwy za życia? Czy ci, którzy naprawdę w to wierzą, nie dają się zwodzić pozorom? Bo życie zawsze i nieodmiennie jest pasmem wzlotów i upadków, diabelskim kołem, które najpierw unosi w górę, by po chwili brutalnie i nieodwołalnie strącić na sam dół. Kochankowie fortuny kończą samotni w ubóstwie, wielkie gwiazdy ekranu jako zgorzkniali starcy, bohaterowie narodowi jako potępiona agentura. Przegrywają nawet najwięksi. Wypalony Kościuszko umierał samotnie w Szwajcarii. Świat ulubieńca dziejów Piłsudskiego rozsypał się we wrześniu trzydziestego dziewiątego jak domek z kart. Tytani totalitaryzmów skończyli jak ich ofiary. Jednego zwłoki spalono pod Kancelarią Rzeszy, drugiego zamordowali prawdopodobnie współpracownicy. Na naszych oczach przegrywa Lech Wałęsa, zgorzkniały i zagnany w kąt symbol mijającej epoki. Może więc prawdziwy triumf możliwy jest jedynie po śmierci, kiedy idea, dzieło, dorobek obronią się same? Kiedy się to rozważa, przychodzą na myśl Leonardo da Vinci, van Gogh czy Kafka. To najbardziej klasyczne przykłady wielkości potwierdzonej przez kolejne epoki.