We wrześniu wydała 500 egzemplarzy w cenie 150 funtów tomu poezji „Jak pozostać niewidzialną" i jeśli nie liczyć sześciotygodniowego europejskiego tournée w 1979 r. oraz 22 koncertów w londyńskim Apollo w 2014 r. udaje się jej idealnie. Dlatego tak zażarta walka toczyła się o jej jedyny show na amerykańskim festiwalu Coachella rok temu.
Amerykanie do dziś muszą się zadowolić krótkim telewizyjnym występem w „Saturday Night Live" w 1978 r. Za to melodramatyczny sopran Bush, najpierw dziewczęcy, potem kobiecy, jest wciąż słuchany i podziwiany.
Lista artystów, dla których stała się inspiracją, sprawia, że pozostaje jedną z najważniejszych artystek w historii muzyki pop: to Annie Lennox z Eurythmics, Elisabeth Fraser z Cocteau Twins, Tori Amos, Bjork, Dido, a z młodszych Florence i Regina Spektor. Słuchali jej na progu kariery nawet twórcy rapu: Tupac Shakur i Big Boi z OutKast.
Miliony fanów zafascynowała wyjątkowa muzyka – „Man With the Child in His Eyes", „On Stage", „Babooshka", „Running Up That Hill". To wcielona magia, kompozycje zwiewne, kobiece, zmysłowe, nasycone emocjami i erotyką.
17 kostiumów
Pomógł jej rozpocząć karierę David Gilmour z Pink Floyd. „Zaintrygował mnie jej dziwny głos" – mówił Gilmour w BBC. „Pojechałem do jej domu, spotkałam się z jej rodzicami, a potem zaprezentowała mi 40 albo 50 piosenek". Kate miała dopiero 16 lat. Szefowie EMI określili jej muzykę jako „absolutne piękno". Gilmour pomógł w powstaniu debiutu „The Kick Inside" (1978) i występował gościnnie w wielu nagraniach.