Lud aramejski, plemię Ahlamu, jest bowiem wymieniany już w listach z Amarny, a więc w czasach panowania faraona „odszczepieńca” Echnatona, oraz w dokumentach akadyjskich z XIV w. p.n.e. Tymczasem wyjście Izraelitów z Egiptu, jeżeli uznajemy, że było wydarzeniem historycznym, przypadło mniej więcej na przełom XII i XIII w. p.n.e. To oznacza, że Aramejczycy i Żydzi (Jehudim), którzy tysiąc lat później będą tworzyć jedno społeczeństwo, byli pod względem pochodzenia etnicznego całkowicie obcymi sobie ludźmi.
Upadek kilku państw aramejskich, w tym Aramu ze stolicą w Ibe (Damaszku), stał się przyczyną rozproszenia Aramejczyków po całym Bliskim Wschodzie. Część tej diaspory trafiła zapewne na ziemie, które Żydzi nazwali Wielkim Izraelem, a które tak naprawdę były jedynie na wpół legendarnym, opisanym jedynie w Biblii, zjednoczonym królestwem Izraela i Judy. Pierwszym królem tego państwa był Saul, syn Kisza z plemienia Beniamina, potomka jednego z 12 pokoleń Izraela. Dlaczego o tym wspominam? Ponieważ tradycja żydowska mówi, że było 12 plemion Izraela. Wszystkie one pochodziły od 12 synów Jakuba. Jednak tylko dwa plemiona – Judy i Beniamina – połączyły się, by wspólnie proklamować Królestwo Judy. W niejasnych okolicznościach jedynie ród Lewiego stał się szczególnie uprzywilejowaną kastą kapłańską. Pozostałe plemiona zaginęły bez śladu w czasie niewoli babilońskiej.
Czy zatem posługujący się na co dzień językiem aramejskim Jezus z Nazaretu i jego matka byli etnicznymi Żydami? Czy byli potomkami Judy lub Beniamina? Bez wątpienia obydwoje uznawali Torę za słowo Boże, ale to nie czyniło ich Żydami. Jezus jawnie kwestionował surowość nomadycznego kodeksu norm moralnych stworzonego 13 wieków wcześniej przez Mojżesza. Ta krytyka podstawowych dogmatów i dosłownej interpretacji Tory stała się zarzewiem wielkiej rewolucji religijnej, która zakwestionowała koncepcję kontraktowego przymierza narodu wybranego z jego Stwórcą.
Aramejczycy, którzy przestrzegali prawa mojżeszowego, nie mogli być postrzegani przez społeczność hebrajską jako Żydzi. Najlepiej tłumaczy to portal społeczności żydowskiej Jewish.org.pl: „Należy zaznaczyć, że bycie Żydem nie ma nic wspólnego z przekonaniami lub tym, co się robi. Osoba urodzona z rodziców nie-Żydów, nawet wyznająca tę samą wiarę co Żydzi ortodoksyjni oraz przestrzegająca praw i zwyczajów judaizmu, nadal pozostaje nie-Żydem nawet dla najbardziej liberalnych odłamów judaizmu, podczas gdy osoba urodzona z matki Żydówki, nawet jeśli jest ateistą i nigdy nie praktykuje religii żydowskiej, nadal uważana jest za Żyda nawet przez ultraortodoksyjnych Żydów”.
Język aramejski był mową ojczystą Świętej Rodziny. Był też jej etnicznym identyfikatorem. W agonalnym bólu to w tym języku Jezus zwracał się do Boga. To może wskazywać, że był aramejskim mozaistą, a nie judaistą.
