Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną komornika, który żądał nadpłaty z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON).
Chodziło o kwoty wpłacone od kwietnia 2010 r. do kwietnia 2014 r. W 2015 r. skarżący doszedł do przekonania, że będąc komornikiem sądowym, dokonywał wpłat na PFRON, choć nie był do tego zobowiązany.
Tłumaczył, że zgodnie z art. 217 konstytucji podatki i inne daniny publicznoprawne mogą być nakładane jedynie na podstawie ustawy. Tymczasem w jego ocenie art. 28 ustawy o komornikach zawierający wyczerpujące wyliczenie z nazwy innych ustaw mających zastosowanie do działalności komornika, które nakładają na niego obowiązek płacenia danin w postaci podatku dochodowego oraz obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, nie wymienia ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
Ta argumentacja nie przekonała urzędników. Przypomnieli, że pracodawcy zatrudniający co najmniej 25 pracowników w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy są zobowiązani do dokonywania miesięcznych wpłat na PFRON.
Podkreślili, że komornik w spornym okresie zatrudniał 25 osób w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy na etacie. Nie przedstawił żadnych dowodów, że nie był pracodawcą wobec zatrudnionych w kancelarii pracowników. Ani że był pracodawcą, który nie zatrudniał co najmniej 25 pracowników w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy. Albo też że był pracodawcą zatrudniającym co najmniej 25 pracowników w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy, ale osiągał 6-proc. wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych. W tej sytuacji organy obu instancji uznały, że komornik jako pracodawca był zobowiązany do wpłat.
