U jednej z najbliższych mi na świecie osób zaczęto przed kilkoma miesiącami podejrzewać zespół Aspergera. Do zamieszania wokół najsłynniejszej 16-latki świata ostatnich tygodni Grety Thunberg, u której również zdiagnozowano to zaburzenie, mam więc dość osobisty stosunek. I nie warto byłoby o tym w ogóle wspominać, gdyby nie fakt, że czego jak czego, ale akurat empatii to dziewczyna ta za wiele w ostatnim czasie nie doświadczyła.
Dla obu stron ideologicznej wojny o klimat jej wiek i konstrukcja psychiczna stały się idealną okazją do zamknięcia się wewnątrz własnych baniek. Nieważne, czy widzisz w niej nawiedzone dziecko z Bullerbyn czy bohaterkę łamiącej serce opowieści o obdarzonej supermocą dziewczynce stającej do walki z możnymi tego świata.
Przeczytaj też: Zespół Aspergera nie jest chorobą
Ani w jednym, ani w drugim przypadku nie widzisz Grety Thunberg, tylko zlepek własnych przekonań i uprzedzeń. Bo kiedy cała ta wrzawa ucichnie – o ile już do tego nie doszło – będzie ona z powrotem samotna, bardziej niż ktoś, kto nie zetknął się nigdy bliżej z zespołem Aspergera, jest w stanie sobie wyobrazić.
Jasne, to zaburzenie z szerokiego spektrum autyzmu, które daje dotkniętym nim osobom umiejętność i pasję do szczegółowego zgłębiania wąskich dziedzin, i sprawia, że przewyższają wiedzą i inteligencją większość dorosłych. Ale emocjonalny koszt, jaki za to płacą, jest niejednokrotnie wyższy niż intelektualny zysk. Problemy z wychwytywaniem ironii i kontekstu czy tracenie nad sobą kontroli z najbardziej błahych powodów to tylko niektóre składowe tej ceny.
