Kanwą sprawy był błąd medyczny. Sąd Okręgowy w Warszawie przyjął odpowiedzialność szpitala za zbyt późną diagnozę udaru, co w konsekwencji skutkowało poważnym uszczerbkiem na zdrowiu pacjenta. Przyznał poszkodowanemu zadośćuczynienie za szkodę niemajątkową, odszkodowanie za szkodę majątkową oraz comiesięczną rentę. Ponadto Sąd uznał, że prawo do cieszenia się niezakłóconym życiem rodzinnym i utrzymywania tego rodzaju więzi stanowi dobro osobiste członków rodziny i uzasadnia zasądzenie zadośćuczynienia na rzecz żony i syna poszkodowanego na podstawie art. 448 Kodeksu cywilnego, z uwagi na fakt, że rozstrój zdrowia poszkodowanego spowodował trwałe naruszenie relacji rodzinnych i więzi bliskości.
Jeszcze przed wydaniem wyroku przez Sąd Okręgowy małżeństwo poszkodowanego zostało rozwiązane przez rozwód z winy obojga małżonków.
Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddalił powództwo w części zasądzającej zadośćuczynienie na rzecz byłej żony i syna poszkodowanego. Sąd ten stanął na stanowisku, że tylko śmierć członka rodziny może naruszyć dobra jego najbliższych. Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Skargę nadzwyczajną wniósł Prokurator Generalny Zbigniew Ziobry. Zarzucił w niej naruszenie art. 448 Kodeksu cywilnego, wskazując na istnienie dobra osobistego osób najbliższych w postaci więzi rodzinnych, które mogą być naruszone w wypadku uszczerbku na zdrowiu bezpośrednio poszkodowanego.
Rozpatrujący skargę Sąd Najwyższy przedstawił składowi siedmiu sędziów Sądu Najwyższego trzy zagadnienia prawne. W jednym z nich pytał czy najbliższym członkom rodziny poszkodowanego, który w wyniku czynu niedozwolonego doznał ciężkiego i trwałego rozstroju zdrowia, przysługuje roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne z tytułu naruszenia ich własnego dobra osobistego na podstawie art. 448 w zw. z art. 24 § 1 Kodeksu cywilnego, czy też - w przypadku uznania, że nie istnieje dobro osobiste w postaci więzi rodzinnych - najbliższym członkom rodziny poszkodowanego przysługuje roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę na podstawie art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego lub art. 446 § 4 Kodeksu cywilnego.
