Izba Odpowiedzialności Zawodowej Sądu Najwyższego uchyliła we wtorek wyrok Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Radców Prawnych i przekazała mu sprawę do ponownego rozpoznania. Chodziło o radcę, który przez kilka lat (2014–2019) nie płacił czynszu za dzierżawienie nieruchomości (prywatnie, a nie w celach zawodowych). Wydzierżawiający nie próbowali dochodzić wierzytelności, robił to natomiast bank, którego sami byli dłużnikami, a następnie fundusz, który przejął tę wierzytelność.
WSD podtrzymał nałożoną w pierwszej instancji karę finansową w wysokości 4 tys. zł. Obwiniony wniósł kasację od tego rozstrzygnięcia. Podniósł w niej przede wszystkim zarzut niewłaściwego zbadania stanu faktycznego sprawy. W jego ocenie, gdyby sąd dyscyplinarny to zrobił, doszedłby do innych konkluzji.
Podczas rozprawy obrońca podkreślał, że zarzut dyscyplinarny dotyczył zmierzania do udaremniania egzekucji i niepłacenia czynszu, choć samo zobowiązanie nie było jeszcze stwierdzone przez sąd cywilny, a obwiniony kwestionował jego istnienie. Dlatego ukaranie go było, zdaniem obrońcy, nie tylko przedwczesne, ale i otwierało możliwość wywierania nieuzasadnionych nacisków na radę prawnego.
Natomiast zarówno rzecznik dyscyplinarny, jak i pokrzywdzony (fundusz) wskazywali, że pod pretekstem zarzutów naruszenia prawa obwiniony w istocie kwestionuje ustalenia faktyczne, co jest niedopuszczalne na etapie kasacji.
SN jednak uznał, że WSD rzeczywiście nie zbadał istoty sprawy przed wydaniem wyroku. Wskazał ponadto, że pojęcie „udaremniania egzekucji” jest zdefiniowane w art. 300 kodeksu karnego i zawiera zamknięty katalog działań, których obwiniony się nie dopuścił. Korporacja radców prawnych, jeśli stawia taki zarzut, nie może interpretować go inaczej niż w kodeksie.
