Ryzykuję, by pójść dalej

Kobieta to nie jest łatwy partner w życiu, a pan postanowił kobiety trenować. To saperska robota...

Tomasz Wiktorowski: Ale życie bez kobiet w ogóle nie jest możliwe, a damski tenis jest ciekawy i trudny jednocześnie, bo nieprzewidywalny. Budząc się rano, do końca nie wiadomo, co człowieka zaskoczy, niezależnie od tego, czy jest to dzień meczowy. Męski tenis jest łatwiejszy, wielu starszych kolegów mówi, że dobry trener kobiet jest w stanie pracować z mężczyznami, a w drugą stronę to nie działa.

Często słyszy się, że kobiecy tenis jest mniej atrakcyjny od męskiego. Co pan na to?

To nieprawda, ale patrząc na grę kobiet, trzeba pamiętać, że są one po prostu fizycznie słabsze od mężczyzn, przez co np. nie mogą nadać piłce aż takiej rotacji, a ona jest czynnikiem najważniejszym, jeżeli chodzi o taktykę. To rotacja sprawia, że kort jest wystarczająco długi, że można grać ostro, a jednocześnie bezpiecznie. Dlatego w męskim tenisie można wprowadzać rozwiązania dla kobiet niedostępne i powstaje wrażenie, że wszystkie dziewczyny grają podobnie. Niektórzy twierdzą, że głupio, ale się mylą.

Mężczyźni grają dla siebie, a kobiety dla taty, mamy, dla trenera. Tak twierdzi wielu fachowców, przede wszystkim od gier zespołowych.

Tak jest również w sportach indywidualnych. Słyszę to od wielu trenerów, polskich i niepolskich. Facet wychodzi na kort po to, by dokopać temu po drugiej stronie. Kobiety często grają dla rodziców, chłopaków. Lepiej się czują na korcie, kiedy dobrze wyglądają.

Nie miał pan ochoty rzucić tych dziewczyn i pójść do chłopaków?

Współpracowałem też z mężczyznami i nie miałem żadnych problemów, ale wielu trenerów pracujących z mężczyznami deprecjonuje tenis żeński. Uważam, że to wynika ze strachu przed wejściem na kort z kobietą, bo to zupełnie inna praca.

Czy coś pana zaskoczyło, gdy zobaczył pan z bliska światową elitę?

Jako trener Polskiego Związku Tenisowego i reprezentacji Polski miałem już wcześniej kontakt ze światowym tenisem i największymi turniejami. Od 2009 roku, współpracując z Piotrem Radwańskim, mogłem płynnie wejść w życie WTA Tour i poznać zasady pracy na najwyższym poziomie, za co jestem jemu oraz dziewczynom ogromnie wdzięczny. Zbierając to wszystko w jeden pakiet doświadczeń, mogę powiedzieć, że pojawienie się w połowie zeszłego roku u boku Agnieszki było dość naturalne i nie sprawiło mi  dużych kłopotów, choć człowiek uczy się całe życie i trzeba być czujnym, żeby świat nam nie uciekł.

Mówi się, że nie ma kto u nas uczyć tenisa na najwyższym poziomie, a pan wchodzi do tego świata i świetnie daje sobie radę. Jest wielu takich w Polsce?

Mogę wymienić z nazwiska kilkunastu kolegów, którzy są genialnymi trenerami klubowymi, ale potem trzeba przejść na kolejny poziom i do tego niezbędne są wyjazdy. Przez ostatnie pięć lat byłem 250 – 280 dni w roku poza domem, najczęściej za granicą. To jest z jednej strony niezbędne, żeby zdobyć doświadczenie, a z drugiej – trudne do pogodzenia z obowiązkami na miejscu, z życiem prywatnym. Niewielu trenerów chce zostawić rodzinę, zrezygnować z dodatkowych apanaży, jakimi są prywatne lekcje. Boją się zostawić życie tutaj po to, żeby zaryzykować i pójść dalej. Ja zaryzykowałem bardzo dużo. W życiu prywatnym mimo młodego wieku już trochę przeszedłem. Radwańscy postawili wszystko na jedną kartę i zainwestowali w córki, ja też postawiłem wiele, choć może nie wszystko.

Piotr Radwański długo nie dopuszczał nikogo do Agnieszki, nawet gdy grała źle. Mówił, że pomoc oferują często pseudotrenerzy, szarlatani, którzy chcą wyciągnąć pieniądze, nic w zamian nie dając.

Tak jest w każdej dziedzinie życia. Są ludzie, którzy próbują naciągnąć, i tacy, którzy uczciwie pracują. Oczywiście w tenisie jest bardzo dużo pieniędzy. Ale w biznesie, w medycynie ich nie ma? W piłce nożnej nie ma pieniędzy? Trzeba po prostu mądrze wybierać, a Piotr w dużym stopniu miał rację.