Sukces na przekór

Już wiedzą, że wrócą do kraju jako zwycięzcy, bo zrobili więcej niż ktokolwiek mógłby wymagać. Szli od zwątpienia, przez nadzieję, po euforię i zawdzięczają to sobie.

Roy Hodgson i Cesare Prandelli jechali na Euro 2012 żegnani prośbami: tylko, żeby nie było wstydu. Na więcej nie liczymy.

Dostali misje samobójcze. Pierwszy o tym, że poprowadzi reprezentację, dowiedział się pod koniec kwietnia i od razu usłyszał, że jest selekcjonerem dla ubogich. Drugiemu drużynę rozbiła chciwość piłkarzy, którzy sześć lat po aferze korupcyjnej we Włoszech dalej trudnili się sprzedawaniem meczów i grą u bukmacherów.

– Nie, nie wzięliśmy Roya z powodów oszczędnościowych – zapewniał prezes angielskiej federacji David Bernstein na pierwszej konferencji prasowej, na której przedstawiał nowego selekcjonera.

To działo się 1 maja. Dzień później w Polsce Franciszek Smuda ogłaszał już listę piłkarzy, którzy pojadą na Euro, a Hodgson dopiero się rozglądał.

Dziennikarze pytali Bernsteina, dlaczego wybrał Hodgsona, bo od kiedy z posady zrezygnował Fabio Capello (pokłócił się z federacją o opaskę kapitana dla Johna Terry'ego), jedynym zbawcą Anglików miał być Harry Redknapp. Jednak Tottenham nie chciał go wypuścić przed końcem sezonu. Hodgsonowi skończyła się umowa z West Bromwich Albion i był do wzięcia od zaraz.

Tabloidy natychmiast zaczęły go wyśmiewać. Na zdjęciach porównywano go do wściekłej albo uśmiechniętej sowy. Hodgson nie wymawia „r", więc bulwarówka „The Sun" na okładce napisała „We'll see you in Ukwaine against Fwance".

Piłkarze nie powitali go wylewnie. Ucieszył się Jack Wilshere, ale on z powodu kontuzji nie miał szans jechać na Euro 2012. Potem wsparł Hodgsona Steven Gerrard. Reszta milczała, bo może nie chcieli, żeby przypomniano im wcześniejsze zachwyty na Redknappem.

Jakby tego było mało, Anglikom przytrafiła się plaga kontuzji. Ze składu wypadł obrońca Gary Cahill, a potem jeszcze Frank Lampard i Gareth Barry. Michael Carrick skreślił się sam, a z Rio Ferdinanda zrezygnował Hodgson. Jego brata obraził John Terry i dla obu nie znalazłoby się miejsce w drużynie.

W sukces nie wierzył chyba nawet prezes Bernstein. Wysiadając z samolotu w Krakowie powiedział, że przylecieli tutaj na dwa, trzy tygodnie. Dwa tygodnie minęły w środę.

Podobnie było z Prandellim. Przez pół roku przed turniejem martwił się, kto będzie strzelał bramki: Antonio Cassano leczył chore serce, Giuseppe Rossi zerwał więzadła w kolanie, a Mario Balotelli robił kolejne głupie rzeczy i prawie wyleciał ze składu z wilczym biletem.

Gdy te kłopoty Prandelli rozwiązał, przybiła go afera korupcyjna. Nie pomogło błogosławieństwo od Don Massimiliano na początek zgrupowania.

Policja z ośrodka w Coverciano zabrała obrońcę Domenico Criscito pod zarzutem ustawiania meczów, a kapitan Gianluigi Buffon znalazł się wśród podejrzanych o grę u bukmacherów.

Prandelli powiedział, że gdyby trzeba było się wycofać z turnieju, to nie będzie rozpaczał. Potem kontuzji doznał obrońca Andrea Barzagli, a rozbita drużyna przegrała trzy sparingi.

Jakby tego było mało obaj, Hodgson i Prandelli, w pierwszych meczach trafiali na najtrudniejszych grupowych rywali: Francję i Hiszpanię. Obaj te mecze zremisowali 1:1 i wlali w serca kibiców nadzieję.

Udało im się, bo mieli pomysł na drużynę i nie zawahali się go użyć. Okazało się, że u Hodgsona Steven Gerrard może być generałem, Scott Parker adiutantem, a bez Wayne'a Rooneya atak jest groźny. Hodgson wystawił topornego Jamesa Milnera kosztem Theo Walcotta. Bardziej pasował mu do taktyki i ten pomysł też się sprawdził. Ale gdy trzeba było odrabiać straty, Walcott wszedł na boisko.