Słowa Berlusconiego nic nie kosztują

[b]Rz: Premier Silvio Berlusconi sprzeciwia się uznaniu niepodległości Kosowa, powtarza tezę, że odpowiedzialność za konflikt rosyjsko-gruziński leży po stronie Gruzji, a ideę budowy tarczy antyrakietowej w Polsce i Czechach uznaje za prowokowanie Rosji. To stanowisko sprzeczne z decyzjami Unii i Stanów Zjednoczonych. Czyżby Włochy prowadziły własną politykę zagraniczną?[/b]

Berlusconi zawsze aspirował do odgrywania w polityce zagranicznej wielkiej roli – arbitra, rozjemcy, zausznika i doradcy wielkich tego świata. To kwestia ambicji. W końcu we Włoszech osiągnął wszystko, choć nie kryje, że chciałby zostać prezydentem. Pierwszym warunkiem, żeby pełnić rolę rozjemcy, jest opinia człowieka niezależnego. To właśnie dlatego Berlusconi zajmuje stanowisko inne niż Unia, NATO i USA.

[b]Ależ to nie jest stanowisko niezależne, tylko zgodne z tym, co głosi rosyjska propaganda.[/b]

Powiedzmy, że Berlusconiemu nie zawsze się to udaje, nie zawsze może liczyć na dobrych doradców i nie zawsze ma dobre informacje. Od dłuższego czasu – z pewnością pod wpływem przyjaźni z Putinem – Berlusconi we wszelkich sporach starał się ustawić pośrodku, między Unią a Rosją i między USA a Rosją. Choć trzeba przyznać, że ostatnio, gdy stało się jasne, że wybory w USA wygra Obama, Berlusconi bardzo się zradykalizował i zaczął zajmować coraz bardziej prorosyjskie stanowisko. Apogeum było niedawno w czasie jego wizyty w Turcji. Bardziej prorosyjskim już być nie można.

[b]A czy można powiedzieć – jak bez przerwy podkreśla Berlusconi – że Putin jest demokratą i Rosja zmierza w stronę demokracji?[/b]

Putin stoi za morderstwem Anny Politkowskiej, namaścił swego pupila na prezydenta i kieruje nim z tylnego siedzenia. Co to za demokracja? Ale trzeba też wziąć pod uwagę, że Berlusconi prowadzi politykę zagraniczną w nowatorski sposób. Dla niego opiera się ona na osobistej przyjaźni z Putinem, Bushem czy Blairem, gdzie wszystko załatwia się za kulisami, a to, co się mówi publicznie, służy wyłącznie politycznym kalkulacjom i planom. Tym bardziej że potem zawsze można to zrelatywizować. Proszę zauważyć, że minister spraw zagranicznych Franco Frattini w sprawie tureckiego występu Berlusconiego już to zrobił. Stwierdził, że we włoskiej polityce nie ma mowy o zwrocie na Wschód. Zgodnie z tą koncepcją prowadzenia polityki zagranicznej słowa nic nie kosztują. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby Berlusconi niedługo poparł tarczę antyrakietową w Polsce. Zresztą Berlusconi mówi to, co rozmówca chce usłyszeć.

[b]Co więc pani zdaniem kryło się za ostatnim prorosyjskim wystąpieniem Berlusconiego?[/b]

Berlusconi się obawia, że w wielu sprawach przyjdzie mu się różnić z Obamą. W związku z tym, jak w pokerze, zagrał wysoko rosyjską kartą w ciemno i czeka, co zrobi Obama. A jednocześnie zajął już, na wszelki wypadek, dobrą pozycję przetargową. Sądzi, że za jej zmianę będzie mógł podyktować dobrą cenę. Z moich doświadczeń (a w Stanach Zjednoczonych pracowałam długo) wynika to z całkowicie błędnej oceny amerykańskiej rzeczywistości i nieuzasadnionych obaw przed rzekomym lewicowym radykalizmem Obamy. W USA prezydent – obojętne, czy jest demokratą czy republikaninem – nie może sobie pozwolić na zbytni radykalizm. Musi być umiarkowany i musi starać się być prezydentem wszystkich Amerykanów, czyli reprezentować „polityczny mainstream”, choćby nawet podzielał poglądy Che Guevary. Amerykański system polityczny posiada narzędzia do poskromienia wszelkich radykalizmów prezydenta, a ostatecznym są wybory.

[b]Komentator dziennika „Corriere della Sera” Massimo Franco napisał, że Berlusconi chciał zapewnić Włochom dostawy rosyjskiej ropy i gazu.[/b]

Gdyby to była prawda, to dopiero mielibyśmy się czego bać! Doświadczenie nauczyło mnie, że demokrację i niepodległość można utrzymać w kraju, który zapewnia swoim obywatelom chleb i energię. We Włoszech co prawda komuniści wpędzili nas w ogromne kłopoty, organizując skuteczną kampanię przeciw budowie elektrowni atomowych i teraz kupujemy za duże pieniądze „atomowy” prąd z zagranicy, ale na szczęście nie jesteśmy tak zależni energetycznie od Rosji jak inne kraje, w tym Polska. Oznaczałoby to też, że za gaz i ropę można podważać sojusze, zmieniać lojalności.

[b]Czy prorosyjskie tyrady Berlusconiego to polityczny błąd?[/b]