Jerzego S. Sito zaliczano do powojennego nurtu neoklasycystycznego. Jego najważniejszym celem było podtrzymanie ciągłości kultury po kataklizmie II wojny światowej, przez której piekło przeszedł.
Poeta urodził się w 1934 r. w Pińsku. Jego ojca zamordowano w Starobielsku, rodzinę zaś w 1940 r. zesłano do Kazachstanu. Sito wydostał się stamtąd dopiero dwa lata później, gdy tworzona była armia generała Andersa. Na emigracji przebywał aż do 1959 r., najpierw w Indiach, a następne w Wielkiej Brytanii, gdzie należał do grupy poetyckiej Kontynenty skupiającej innych emigrantów.
To wtedy zafascynował się angielską poezją i teatrem. Spolszczył – świadomie używał tej formy zamiast "przetłumaczył" – sztuki Szekspira: "Romeo i Julia", "Hamlet", "Otello", "Poskromienie złośnicy", "Burza", "Koriolan", "Wieczór Trzech Króli"; a także "Sonety", które drukował m.in. "Plus-Minus", dodatek "Rz". Stratfordczykowi poświęcił zbiór esejów "Szekspir na dzisiaj". Spolszczył również sztuki Christophere'a Marlowe'a – "Edwarda II" i "Doktora Faustusa". Temat tej drugiej rozwinął we własnym dramacie "Pasja i potępienie doktora Fausta". W "Polonezie" drążył temat polskich grzechów głównych, braku dystansu do rzeczywistości i uwikłania w narodową mitologię. Ze sceną był związany również jako kierownik literacki teatrów Powszechnego, Narodowego i Ateneum w Warszawie.
Debiutował w 1955 r. w paryskiej "Kulturze". Pracował we "Współczesności". Wydał tomy "Wiozę swój czas na ośle", "Śmierć i miłość", "Ucieczka do Egiptu", "Wiersze dawne i nowe" oraz antologie "Poeci metafizyczni", "Śmierć i miłość". Był prezesem Czytelnika. Związki z "Solidarnością" i opozycją zaowocowały m.in. wystawieniem poza cenzurą przez Jerzego Jarockiego jego przekładu "Mordu w katedrze" T.S. Eliota. Był ambasadorem RP w Danii.
