Vivienne Westwood. Zrób to sam na Planete

Autorka filmu, Letmiya Sztalryd przez rok towarzyszyła z kamerą swojej bohaterce. Przez ten czas filmowała powstawanie dwóch kolekcji („D.I.Y." w 2009 i „Prince Charming" w 2010 roku), była w pracowni, w domu.... Powstał bardzo ciekawy portret projektantki, odmienny od stereotypowego wyobrażenia o świecie mody. A i sama Westwood jakoś nie pasuje do schematu rewolucjonistki mody i dominującej kobiety... Ale prawdą jest, że ma buntowniczy charakter, nienawidzi konformizmu i lubi prowokować.

Urodziła się w 1941 roku w brytyjskiej rodzinie robotniczej. Pamięta, że w dzieciństwie wszystko było racjonowane, a pierwszego banana zjadła, gdy miała 7 lat i w dodatku wcale jej nie smakował.

Projektować zaczęła już w latach 60., odwołując się do kultury hipisowskiej. Jej kariera nabrała tempa jednak dopiero na początku następnej dekady, kiedy poznała Malcolma McLarena, późniejszego menedżera grupy Sex Pistols. Razem otworzyli słynny butik na 430 King's Road, który później zmienił nazwę na „Too Fast To Live Too Young To Die". Odtąd uważana jest

za rewolucjonistkę, która odkryła punk rock dla kultury popularnej.

Westwood zabiera do swego sklepu widzów i pokazuje słynne koszulki po które ściągały tłumy punków. Teraz nadal można w nim kupić t-shirty z prowokacyjnymi napisami: „Jestem kosztowny", „Nie jestem terrorystą", „Lubię gówno". Ten ostatni napis został umieszczony na body dla niemowlaka – i jak wyjaśnia Westwood – sprzedaje się najlepiej.

Pracownia Westwood mieści się w niepozornym wyglądającym na pofabryczny zakład – domu z czerwonej cegły. Kręci się po nim kilka osób, którymi dowodzi Andreas, mąż Vivienne i zarazem dyrektor artystyczny firmy.

–Nauczyła mnie, że zawsze najważniejsza powinna być kobieta, a nie jej ubranie – mówi Andreass.

Nie ma jednak wątpliwości, że jest tłem jedynie dla swej sławnej żony. Ona zaś barwnie odziana, z bogatymi rudymi włosami tapirowanymi na uroczyste okoliczności, w okularach z białymi dość niesamowitymi oprawkami, do pracy jeździ na rowerze. Mówi cicho i spokojnie. I nie ma w sobie nic z gwiazdy ani celebrytki.

- Uwielbiam pracować w bałaganie i gdy jest ciemno, przy lampie – ujawnia Westwood.

W swoim domu w Londynie pokazuje biblioteczkę wypełnioną książkami, do których ciągle wraca, wśród nich króluje Aldous Huxley. Jest przeciwna panowaniu wielkich marek nad ludźmi, a na znak sprzeciwu przeciw propagandzie nosi specjalną odznakę. Za zasługi dla mody otrzymała w 2006 roku Order Imperium Brytyjskiego.

- Jako projektantka mody radzę wam: kupujcie mniej, albo nie wcale – mówi prowokacyjnie. - Nie kupujcie Vivienne Westwood. Ale jeśli już koniecznie chcecie wydać pieniądze – bądźcie wybredni i lepiej żebyście wybrali Vivienne Westwood.