Smutek Europy

Dziś wypełnionych stadami ogłupiałych singli, którzy żyjąc pozorem ekstremalnych przygód, współtworzą globalny cyrk konsumeryzmu. Świętością w nim i gadżetem godnym pożądania jest zapalniczka z Wietnamu – z miejsc, gdzie wyprzedaje się martyrologiczną legendę o tysiącach ofiar śmiercionośnego napalmu. Apokalipsa dzieci Amerykanów, którzy walczyli z Wietkongiem, polega na tym, że nie mają po co żyć.

Godny politowania jest młody miłośnik przyrody. Uciekając przed cywilizacją, zajął się kanadyjskimi niedźwiedziami, które schrupały go i strawiły co do kosteczki. W błysku chwili oglądamy okrucieństwo świata przysłonięte normami cywilizacji fundującej życie wygodne i bezpieczne. Jednak bezwartościowe.

Mateusz Pakuła, idąc tropem Levi-Straussa, przypomina brazylijskich Indian, którzy wiodą życie proste, ale szczęśliwe, wolne od chorych ambicji i sztucznie wykreowanych potrzeb. Tam nie ma miejsca na młodego Supermana z amerykańską flagą zawiązaną na szyi, który pręży muskuły w spektaklu Pawła Świątka, bo Indianie nie potrzebują w swoim świecie żadnych bohaterów ani cudownych interwencji. Ich życie jest pełne harmonii.

Reżyser poprowadził grę aktorów, tak jak w „Pawiu królowej". Świetna Małgorzata Gorol, Marek Hucz, Martyna Krzysztofik, Zuzanna Skolias, Łukasz Stawarczyk, Rafał Szumera tworzą pulsującą rytmem masę ogłupioną komiksami i kreskówkami. Dobra zabawa jest pozorem podszytym przemocą i gwałtem, objawiającym się w dzikiej seksualności.

Obrazuje to również scenografia Marcina Chlandy: bohaterowie Świątka zostali wrzuceni na wielką płytę grilla, nad którą dyndają łańcuchy zakończone hakami. Oglądamy żywe ludzkie mięso, które przeminie bezmyślnie i bezrefleksyjnie. Futurystyczny finał jest projekcją sztucznej szczęśliwości, którą zapewnić ludzkości może tylko kastracja seksualnego popędu.