Tango do Europy dociera na początku XX wieku z Argentyny i Urugwaju, najpierw podbija Paryż, później dociera również do innych krajów oraz na ziemie polskie, gdzie szybko wykształca się gatunek zwany tangiem polskim. Zapewne odległość geograficzna i ograniczony kontakt z oryginalnym brzmieniem gatunku, w połączeniu z twórczym adaptowaniem do lokalnych warunków przez muzyków polskich sprawiają, że nabiera ono wyróżniającego stylu. Polskie tango, poza polskimi tekstami, cechowało się również specyficznym rytmem, odmiennym od tanga argentyńskiego. Wpłynął na to miejski charakter zjawiska – tango polskie rozwijało się głównie na terenie Warszawy, gdzie mieszało się z miejskim folklorem, oraz to, że współtworzyli je muzycy pochodzący z różnych kręgów kulturowych (żydowskich, wschodnich).
Okres największego rozkwitu polskiego tanga przypadł na dwudziestolecie międzywojenne. Wówczas w warszawskim Śródmieściu znajdowało się wiele miejsc, gdzie tańczono i słuchano tanga, w tym legendarna restauracja Adria czy teatr Qui Pro Quo. Tango śpiewali Adam Aston, Hanka Ordonówna, Eugeniusz Bodo, Stanisława Nowicka, Mieczysław Fogg. Tworzyli je wielcy artyści epoki: wśród autorów tekstów są Julian Tuwim i Marian Hemar, muzykę komponowali m.in. Jerzy Petersburski i Henryk Wars.
Jeszcze przed spotkaniem, doświadczeni instruktorzy tanga – Sylwia Rubin-Krukowska i Cristian Rubin – poprowadzą warsztaty dla dzieci (o godz. 10:00) oraz dla młodzieży z dorosłymi (opiekunami, rodzicami, seniorami, o godz. 11:15). Uczą tanga metodą międzypokoleniową – opartą na doświadczeniach przywiezionych z Argentyny, gdzie tango tańczą młodsi i starsi, dzieci z rodzicami i dziadkami. W ten sposób przekazywane jest z pokolenia na pokolenie.
Szczegółowy program na stronie: www.polskietango.pl
