Thilo Sarrazin, bankier atakuje muzułmanów w Niemczech

„Niemcy likwidują się same” – oto tytuł książki, która może kosztować znanego bankiera i byłego berlińskiego senatora z SPD zarówno karierę polityczną, jak i stanowisko w zarządzie niemieckiego banku centralnego.

Od wtorku, gdy Sarrazin zaprezentował swoje dzieło, przez Niemcy przetoczyła się lawina krytyki. I nic dziwnego. Książka zawiera wszystko to, co 65-letni syn lekarza z Burgundii i szlachcianki z Prus Zachodnich myśli o masowej imigracji, integracji muzułmanów i wielokulturowej przyszłości Niemiec.

A myśli to samo, co wielu Niemców. Czyli że od Renu po Alpy żyje muzułmańskie społeczeństwo równoległe, które prowadzi własne życie w odrębnych dzielnicach. Ich mieszkańcy biorą śluby tylko z osobami ze swojego kręgu kulturowego, mówią wyłącznie w swoim języku, chodzą do swoich lekarzy, mają konta w swoich bankach, wysyłają dzieci do swoich szkół religijnych. A ponieważ rozmnażają w szybszym tempie niż Niemcy, za jakiś czas mogą stać się większością.

[srodtytul] Odrębne geny[/srodtytul]

Według Sarrazina cudzoziemcy, głównie Turcy, przysparzają państwu więcej kosztów niż wart jest ich wkład w rozwój gospodarki. Na dodatek wpływają „na obniżenie średniego poziomu inteligencji”. W książce jest także mowa o Żydach i Baskach.

Ci, zdaniem Sarrazina, posiadają geny, które odróżniają ich od reszty ludzkości, co powoduje, że nigdy się nie zasymilują. Lewicowe środowisko, do którego Sarrazin należy odkąd w 1974 r. wstąpił do SPD, nie posiada się z oburzenia. Takich rzeczy w Niemczech się nie mówi, szczególnie publicznie.

[srodtytul]Recydywa[/srodtytul]

To nie pierwszy raz, gdy były menedżer niemieckich kolei szokuje swymi poglądami. W 2009 r., w piśmie „Lettre Internationale”, skarżył się na „widok dziewczynek w chustach islamskich na ulicach” i stwierdził, że Turcy i Arabowie nie są zdolni do integracji. Już wtedy partia chciała się go pozbyć, ale procedura dyscyplinarna spełzła na niczym. Większość polityków SPD zasiadających w komisji arbitrażowej postanowiła, „w imię wolności słowa”, dać mu jeszcze jedną szansę.

Wygląda na to, że właśnie tę szansę stracił. Zarząd SPD w berlińskiej dzielnicy Charlottenburg ponownie wszczął przeciwko niemu procedurę dyscyplinarną pod zarzutem, że wyrządził szkodę wizerunkowi partii. – To, co Thilo mówi, jest dla partii niewygodne. W końcu rolą socjaldemokracji jest bronić biednych, cudzoziemców i mniejszości wszelkiej maści. To dla nas wielki dylemat, bo lubimy go i cenimy – mówi „Rz” prof. Nils Diederich, politolog, polityk SPD i członek komisji, która ma zadecydować o dalszym losie Sarrazina.

Były poseł uważa, że jego przyjaciel nie powinien zostać wykluczony z partii. – Thilo prowokuje. Taki był zawsze. On jest szczery do bólu. Zależy mu na debacie, dyskusji. Jest jednak traktowany jak trędowaty. To nie fair – ciągnie polityk SPD. Według niego partii nie będzie łatwo wyjść z afery z twarzą. – To kwestia wolności słowa. Teraz rozstrzygnie się raz na zawsze, czy są rzeczy, o których nie wolno mówić – dodaje.

Nie tylko partia jednak chce się pozbyć Sarrazina. Także jego pracodawca niemiecki bank centralny wystąpił do prezydenta RFN Christiana Wulffa z wnioskiem o odwołanie go z zarządu instytucji.