Koniec sprawy Szarona

Izrael jest państwem, w którym kolejne afery korupcyjne nikogo specjalnie nie dziwią. W rozmaite machinacje finansowe zamieszani byli już premierzy, ministrowie, generałowie, a nawet czołowi rabini. Postępowanie wobec Ariela Szarona wywołało jednak w państwie żydowskim szok. Był nie tylko szefem rządu. Jest bohaterem narodowym.

Skandal wybuchł około dekady temu, gdy izraelskie media ujawniły podejrzane związki Szarona z zamożnymi żydowskimi biznesmenami. Śledztwo nabierało tempa i sprawa przyjęła dla prawicowego polityka niepokojący obrót. Wyglądało na to, że nie uniknie procesu. 4 stycznia 2006 roku Szaron doznał jednak rozległego wylewu krwi do mózgu. Od tego czasu nie odzyskał przytomności. Wegetuje podłączony do aparatury podtrzymującej życie.

To właśnie stan zdrowia Szarona skłonił prokurator Norę Tawor do złożenia wniosku o umorzenie postępowania. – To śledztwo nie ma już sensu. Szaron jest jedną nogą na tamtym świecie. Nie może być przesłuchany, nie może stanąć przed sądem – powiedział „Rz" znany izraelski komentator radiowy Arie Golan. – Czy jest winny? Obawiam się, że pozostanie to na zawsze tajemnicą – dodał.

Przelewy na prywante konta

O co dokładnie był oskarżony Szaron? Sprawa jest niezwykle skomplikowana i niejasna. Przewijają się w niej nazwiska dwóch biznesmenów Martina Schlaffa z Austrii i Cyryla Kerna z RPA. Obaj panowie za pośrednictwem spółek rozsianych na całym świecie przelewali olbrzymie sumy na prywatne konta synów Szarona – Omriego i Gilada.

Miały to być depozyty, ale część pieniędzy nigdy nie wróciła do pierwotnych właścicieli. Mowa była o kilku milionach dolarów. W 2006 roku Omri Szaron został skazany przez sąd w Tel Awiwie na dziewięć miesięcy pozbawienia wolności za „nielegalne zbieranie środków na kampanię ojca".

Dow Weissglass, jeden z najbliższych współpracowników Szarona, którego nazwisko również wypłynęło w doniesieniach prasowych dotyczących afery, w rozmowie z „Rz" zaprzeczył, jakoby Szaron miał złamać prawo. – Omri jest dorosłym mężczyzną. Jest biznesmenem i pracuje na własny rachunek. To przeciwnicy polityczni Szarona starali się wykorzystać kłopoty jego syna do ataku na ojca – powiedział.

Sprawa Kerna i Schlaffa nie była jedyną aferą, w którą był zamieszany Szaron. Był on podejrzany o przyjęcie milionowych łapówek od izraelskiego biznesmena Dawida Appela. Miała to być zapłata za protekcję Szarona w transakcji, którą przedsiębiorca miał zawrzeć z rządem Grecji. Chodziło o kupno wysepki leżącej na Morzu Śródziemnym, na której Appel zamierzał wybudować kurort turystyczny. – Wszyscy znaliśmy Arika, jak go tu nazywamy. To był wspaniały generał. Być może najlepszy, jakiego  kiedykolwiek mieliśmy. Był odważny, twardy i zdecydowany. Wiadomo było jednak, że ma specyficzne podejście do spraw finansowych. Kiedyś przyjął na przykład od pewnego biznesmena olbrzymie ranczo na pustyni Negew. Zrobiło to fatalne wrażenie – mówi Arie Golan.

Dni chwały

Nawet najbardziej zacięci wrogowie Szarona nie negują jego olbrzymich zasług na polu bitwy. Wywodzący się z rodziny polskich Żydów (urodził się w 1928 roku jako Ariel Szejnerman) już jako młody człowiek wstąpił do podziemnej organizacji zbrojnej Hagana, która postawiła sobie za cel walkę o zbudowanie państwa żydowskiego w Palestynie.

W 1948 roku podczas wojny o niepodległość Izraela wykazał się brawurą graniczącą wręcz z szaleństwem. Podczas zaciętych walk z Arabami na przedpolach Jerozolimy został ciężko ranny. Kolejne bojowe sukcesy odnosił podczas kampanii w 1956 i 1967 roku. Awansowany na generała, cieszył się opinią jednego z najwybitniejszych izraelskich dowódców.

Armia, licząc się z jego wielką popularnością, na ogół przymykała oko na liczne przypadki jego niesubordynacji, gdy wbrew rozkazom, kierując się intuicją, realizował na polu bitwy własne koncepcje. Gdy w 1972 roku Szaron przeszedł do cywila, wydawało się, że w wojsku osiągnął już wszystko, co było możliwe. Jak się jednak okazało, prawdziwe dni chwały miały dla niego dopiero nadejść.

Ariel Szaron od 2006 roku wegetuje podłączony do aparatury