USA: Mężczyźni tracą Biały Dom

– To jest zwieńczenie rewolucji obyczajowej, która zaczęła się kilkadziesiąt lat temu. Kobiety podbijały uniwersytety, rady nadzorcze wielkich koncernów, Kongres. Wchodziły do elity kraju. Teraz przyszedł czas na Biały Dom – mówi „Rz" Bruce Stokes, dyrektor waszyngtońskiego instytutu analiz społecznych Pew.

Płeć nie ma już znaczenia

W nocy z wtorku na środę (czasu warszawskiego) Clinton walczyła w prawyborach z senatorem z Vermontu Berniem Sandersem aż w sześciu stanach, w tym najludniejszym ze wszystkich – Kalifornii.

Jednak jeszcze przed rozpoczęciem głosowania agencja AP podała, że była pierwsza dama ma już na koncie 2384 głosy elektorskie, o jeden więcej, niż potrzeba, aby dostać nominację Partii Demokratycznej. Zostanie ona ogłoszona oficjalnie na kongresie w Filadelfii w lipcu.

Z najnowszego sondażu CNBC wynika, że aż dla 80 proc. Amerykanów płeć nie ma znaczenia przy wyborze prezydenta, choć 31 proc. uważa, że nie powinna ona też decydować o tym, kto zasiądzie w Białym Domu. To rewolucja, bo każdy z 44 prezydentów, których miała Ameryka, był mężczyzną, do tego, poza jednym, białym. A biali mężczyźni stanowią dziś mniej niż 1/3 społeczeństwa.

– Clinton jeszcze w 2008 r., gdy przegrała walkę o nominację demokratyczną z Barackiem Obamą, nie była w stanie przebić szklanego sufitu, który oddzielał płeć piękną od najwyższej funkcji w państwie. Zmiany społeczne zachodzą więc bardzo szybko – mówi Stokes.

Dla wielu wręcz za szybko. Sondaże pokazują, że biali mężczyźni w większości chcą głosować na Donalda Trumpa, bo nie potrafią się odnaleźć w świecie, w którym nie tylko muszą stawić czoła konkurencji kobiet i imigrantów na rynku pracy, ale także nie są zdolni samodzielnie wyżywić własnych rodzin, jak to robili jeszcze ich ojcowie.

– Kiedy Trump mówi, że chce przywrócić wielkość Ameryki, tak naprawdę marzy o powrocie Ameryki białej, zdominowanej przez mężczyzn i heteroseksualnej, Ameryki sprzed lat – uważa Stokes.

Pojedynek między tymi dwoma Amerykami, tradycyjną Trumpa i postępową Clinton, zanosi się na bardzo wyrównany. W poniedziałek sondaże dawały byłej senator z Nowego Jorku 48 proc. poparcia, o 4 pkt proc. więcej, niż otrzymał miliarder z tego samego miasta.

Niewielka przewaga Clinton mogłaby być o wiele bardziej znacząca, gdyby nie rywal, którego właśnie pokonała – Bernie Sanders. Okazuje się bowiem, że w grupie kobiet do 30. roku życia to właśnie on ma największe poparcie.

– Na Clinton masowo chcą głosować kobiety starsze. Uważają, że jej kariera stanowi zwieńczenie długiej walki feministek o równą pozycję społeczną. Ale kobiety młode uważają, że są rzeczy ważniejsze od równouprawnienia płci, takie jak walka z rosnącą polaryzacją dochodów. Zdolność Clinton do zmobilizowania tych młodych kobiet do pójścia do urn w listopadzie rozstrzygnie w znacznym stopniu o jej ostatecznym zwycięstwie – uważa dyrektor Pew.

Demokratyczną nominację była pierwsza dama zawdzięcza jednak nie tylko zmianom społecznym, ale także wdrażanej z morderczą konsekwencją strategii. Po przegranych prawyborach w 2008 r. bardzo lojalnie poparła kandydaturę Baracka Obamy i została jego sekretarzem stanu. Dzięki temu dziś to ją popiera wciąż dość popularny prezydent. Clinton potrafiła też zaskarbić sobie względy aparatu Partii Demokratycznej – przez to uzyskała 572 głosy tzw. superdelegatów, czyli działaczy ugrupowania. Bez tego pokonanie Sandersa, który zdobył takich głosów superdelegatów tylko 47, byłoby o wiele trudniejsze.