Byli daleko, wrócili do żywych

Czas dla Filipa Mejera zatrzymał się w sierpniu ubiegłego roku.

– Wysłaliśmy syna rowerem do miasta. Już tego dnia do domu nie wrócił, bo prawdopodobnie zderzył się z ciężarówką. Nie wiemy tego na pewno, bo śledztwo wciąż trwa – mówi pan Zbigniew, ojciec chłopca.

Filip po wypadku trafił do szpitala w Pile w stanie krytycznym. Lekarze uratowali mu życie, ale nie bardzo wiedzieli, co z nim dalej zrobić. Nieprzytomny leżał miesiąc na chirurgii.

Dziś odzyskał już świadomość. Co prawda nie mówi, ale jest z nim kontakt. Odpowiada gestami na pytania, rusza głową, kończynami. Wszyscy walczą o to, by stanął na nogi.

Ola Magrian jest typową 14-latką. Interesuje się sportem, chętnie chodzi na zakupy i lubi ładnie wyglądać. Lekko się maluje.

– Na pierwszy rzut oka nawet nie widać, co przeszła. Jedynym śladem jest powolna mowa – mówi jej mama Dorota. Rzeczywiście, Ola mówi bardzo powoli. Na pytanie, jak się czuje, odpowiada: – Dobrze. Jak koleżanki przyjęły ją w szkole? – Fajnie.

A kim chce być w przyszłości? – Lekarzem.

Do nagłego zakrętu w jej życiu doszło 16 czerwca 2014 r. w Żukowie na Pomorzu. Dziewczynka wracała ze szkoły. Gdy przechodziła przez pasy, uderzył w nią samochód. – Zanim weszła na jezdnię, obejrzała się w obie strony, jeden kierowca się zatrzymał, a jadący z drugiej strony w nią uderzył – opowiada mama.

Na ratunek jej córce pośpieszyła kobieta, która przejeżdżała akurat obok miejsca wypadku. Jest ratownikiem medycznym. Potem wszystko działo się błyskawicznie. Olę przetransportowano śmigłowcem do Szpitala im. Kopernika w Gdańsku. Tam lekarze stwierdzili liczne obrażenia, w tym krwiak śródczaszkowy, liczne złamania, odmę płuc. – Dawali córce 20 proc. szans – wspomina pani Dorota.

Tu nikt się nie poddaje

Ani Filip, ani Ola nie dostaliby szansy na normalne życie, gdyby nie trafili do warszawskiej Kliniki Budzik, którą wybudowała fundacja Akogo? aktorki Ewy Błaszczyk. Ola spędziła w niej blisko cztery miesiące. Filip był najdłużej leczonym pacjentem – wrócił do świata po 15 miesiącach.

– Nie nastąpiło to jednego dnia, jak pokazują w amerykańskich filmach, że pstryk i człowiek wstaje, ale to była ciężka codzienna praca. Najpierw córka wykonywała pojedyncze polecenia, jak „zamknij oczy", później zaczęła machać ręką i robić pa, pa – wspomina mama Oli.

Długo trwało, zanim dziewczynka zaczęła mówić. – Dzięki pracy tych wszystkich osiągnęliśmy to, co dziś mamy. Ola wróciła do szkoły – mówi pani Dorota.

Dla rodziców Filipa przełomem był uśmiech. – Cały czas miał na twarzy jeden grymas. Aż pewnego dnia zauważyłem, że wygląda inaczej. Zawołałem córkę, żeby jej to pokazać. I wtedy on się do nas uśmiechnął – opowiada pan Zbigniew.

Wybudzenie ze śpiączki to cud? – Nie. O cudzie mówią media, ale to jest realizacja programu medycznego, dobra opieka nad dziećmi: lekarska, pielęgniarska, psychologiczna, rehabilitacyjna, neurologiczna i innych specjalistów. To praca od podstaw, duży wysiłek całego zespołu – mówi Andrzej Lach, dyrektor kliniki. I choć zaznacza, że nie każdego udaje się wybudzić, to jednak dzięki rehabilitacji udaje się poprawić stan ok. 90 proc. pacjentów.

Od początku działania kliniki w lipcu 2013 r. do życia wróciło 17 pacjentów. W tej chwili w Budziku jest dziesięcioro dzieci i wolne miejsca. – Czekamy na zgłoszenia kolejnych pacjentów. Pobyt u nas dla dzieci i ich rodziców jest bezpłatny – mówi Andrzej Lach.