Celnik z Terespola zaskarżył do sądu decyzję dyrektora Izby Celnej o przeniesieniu go do Oddziału Celnego w Białej Podlaskiej. Przełożony jako podstawę prawną wskazał art. 86 ust. 2 ustawy o służbie celnej przewidujący, że jeżeli wymagają tego potrzeby służby, funkcjonariusza można przenieść na takie samo lub równorzędne stanowisko do innej jednostki organizacyjnej w tej samej lub innej miejscowości. W uzasadnieniu decyzji wskazał też, że: doświadczenie i umiejętności skarżącego nie są kwestionowane i mogą zostać wykorzystane dla dobra służby celnej w innej komórce organizacyjnej. Analiza przygotowania do pełnienia służby oraz potrzeb kadrowych Urzędu Celnego w Białej Podlaskiej pozwala na wyznaczenie mu nowego miejsca pełnienia służby przy zachowaniu dotychczasowego stopnia i stanowiska służbowego.
Funkcjonariusz domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej jej decyzji dyrektora IC w Białej Podlaskiej. Podnosił, że z uwagi na lakoniczne uzasadnienie nie zna powodów przeniesienia. Stanowisko, na które został przeniesiony, nie jest ani identyczne, ani równorzędne z zajmowanym poprzednio.
WSA w Lublinie uwzględnił skargę (sygnatura akt: III SA/Lu 741/11).
Stwierdził, że decyzja w sprawie przeniesienia celnika jest co prawda uznaniowa, ale niezbędnym warunkiem jej wydania są realne potrzeby służby celnej. Obowiązkiem organu jest określić konkretnie, co przemawia za taką decyzją.
Zaskarżona decyzja takiego uzasadnia nie zawiera. Ogranicza się do podania podstawy prawnej i ogólnikowych stwierdzeń. Dopiero w odpowiedzi na skargę dyrektor IC podał, że wpływ na decyzję miało zatrzymanie na przejściu, na którym pełnił służbę, matki celnika z 510 sztukami nieoclonych papierosów. Powyższa argumentacja nie jest jednak elementem tej decyzji ani jej nie uzupełnia.
