Tak uznał Sąd Najwyższy w uchwale z16 kwietnia2007 r. Chodzi o opłatę pobieraną od sierpnia 2003 r. do 1 maja 2006 r. na podstawie rozporządzenia ministra infrastruktury z28 lipca2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu, wydanego z powołaniem się naprawo o ruchu drogowym. Trybunał Konstytucyjny wyrokiem ze stycznia 2006 r. uznał jego niezgodność z konstytucją, ale na podstawie art.190 ust.3 ustawy zasadniczej odroczył utratę jego mocy do 1 maja2006 r.
Wiele osób, które wniosły tę opłatę, zdecydowało się zażądać jej zwrotu, pozywając gminy na drogę sądową na podstawie art.405 i art.410 kodeksu cywilnego o bezpodstawnym wzbogaceniu i nienależnym świadczeniu. Opłata zasilała bowiem budżety gmin.
Wśród tych, którzy wystąpili z żądaniem zwrotu, są małżonkowie S. Opłatę wnieśli przy rejestracji samochodu kupionego w Niemczech. Żądali zwrotu tylko425zł, bo nowe rozporządzenie ministra transportu wydane po wyroku TK ustaliło ją w kwocie 75zł.
Sąd I instancji uwzględnił to żądanie. Sąd II instancji, rozpoznający sprawę wskutek apelacji gminy, powziął dwie wątpliwości, które przedstawił pod rozwagę SN. Pierwsza sprowadzała się do pytania, czy w tego rodzaju sprawach przysługuje droga sądowa. Przed sądami administracyjnymi bowiem zapadały orzeczenia uznające, że tego rodzaju pretensji można dochodzić na drodze administracyjnej. Druga wątpliwość dotyczyła kwestii natury zasadniczej: jaki skutek ma orzeczenie TK stwierdzające niezgodność przepisu z konstytucją i jednocześnie odraczające utratę jego mocy obowiązującej. Opłata od małżonków S. została pobrana w tym przejściowym okresie.
SN odpowiedział we wskazanej uchwale tylko na pierwsze pytanie, stwierdzając, że dla orzeczenia o takim żądaniu właściwa jest droga sądowa. Jak wyjaśnił sędzia Dariusz Zawistowski, przemawia za tym fakt, iż tryb zwrotu opłaty nie został unormowany; że nie jest ona daniną, do której miałaby zastosowanie ordynacja podatkowa; oraz sposób ukształtowania powództwa jako roszczenia o zwrot świadczenia nienależnego.
