Warunki zabudowy w gminie a billboardy i reklamy

W dużych aglomeracjach reklamy są praktycznie wszędzie. Władze gmin radzą sobie z nimi w różny sposób.

Nie dla legalizacji

Spółka, która nielegalnie postawiła wielkoformatową reklamę na skrzyżowaniu dwóch warszawskich ulic, wystąpiła do zarządu jednej z dzielnic o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Władze dzielnicy odmówiły. Ich zdaniem, reklama spółki razem z wieloma innymi znajdującymi się w jej sąsiedztwie zaśmiecają krajobraz miasta. Reklamy wiszą na różnych wysokościach, mają różne rozmiary i skierowane są w różne strony. Prowadzi to do degradacji ulic. I, co najważniejsze, żadna z reklam nie została powieszona legalnie – uznała dzielnica. Dodatkowo sporna reklama przesłania widok na obszar chronionego krajobrazu oraz zabytkowy kościół.

Ponadto przeprowadzona na potrzeby warunków zabudowy analiza wykazała, że reklama nie spełniała wymogów art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Nie stanowi bowiem kontynuacji cech i parametrów obiektów położonych w sąsiedztwie (czyli nie realizuje zasady tzw. dobrego sąsiedztwa), jest też sprzeczna z zasadą ładu przestrzennego i zrównoważonego rozwoju wyrażoną we wspomnianej ustawie.

Z tych powodów sankcjonowanie obecności nielegalnych urządzeń reklamowych, jest niedopuszczalne, kontynuowała dzielnica.

Spółka wniosła odwołanie do samorządowego kolegium odwoławczego. Władzom dzielnicy zarzuciła naruszenie art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu. Według niej w sąsiedztwie znajdują się inne nośniki reklamowe, a analizowany obszar został wyznaczony „tendencyjnie'", pominięto znajdujące się w pobliżu: budynek jednorodzinny oraz budynek usług zdrowotnych, a także urządzenia reklamowe w sąsiedztwie.

Podniosła też, że zasadę kontynuacji funkcji należy rozumieć w sposób systemowy, a nie dosłownie. Funkcja wnioskowanej zabudowy nie może być sprzeczna z funkcją istniejącej już zabudowy, ale nie musi być z nią tożsama, może ją natomiast uzupełniać. Ponadto wskazano, że analiza funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu została tak przygotowana, aby z góry uzasadnić tezę o niedopuszczalności umieszczenia reklamy.

Zdaniem spółki reklama nie pogarsza ekspozycji kościoła ani terenów cennych przyrodniczo, gdyż są one znacznie od niej oddalone.

Nie ma kontynuacji

Samorządowe kolegium odwoławcze przyznało rację miastu i nie uwzględniło skargi spółki. Według niego urządzenia reklamowe na tym terenie są nielegalne, powiatowy inspektor nadzoru budowlanego prowadzi postępowania dotyczące legalizacji samowolnie dokonanych inwestycji. Analizowany obszar został wyznaczony prawidłowo, a zasada dobrego sąsiedztwa czy też kontynuacji funkcji ma ze swej istoty jedynie ograniczone zastosowanie do sytuowania urządzeń reklamowych, a mianowicie tylko do określenia linii zabudowy.

Spółka nie pogodziła się z decyzją SKO i wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Zdaniem sądu władze dzielnicy i SKO słusznie uznały, że wydanie decyzji ustalającej warunki zabudowy dla spornej inwestycji nie jest możliwe z uwagi na niespełnienie warunku z art. 61 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy.

Z akt administracyjnych wynika, że na analizowanym obszarze dominującą funkcją jest mieszkaniowa w postaci zabudowy wielorodzinnej i jednorodzinnej. Na analizowanym terenie są: budynek hydroforni oraz wolno stojące nośniki reklamowe – wszystkie obiekty zrealizowane w warunkach samowoli budowlanej.

Sporna reklama nie ma cech i parametrów obiektów z analizowanego obszaru. Koliduje z zasadą ładu przestrzennego. Według sądu nieuzasadniony jest zarzut skargi spółki, że przy ustalaniu obszaru analizowanego pominięty został obszar zabudowy usługowej.