Samorządowiec może pracować na dwóch etatach niemal bez ograniczeń

Żaden przepis nie zabrania pracownikom samorządowym pracy w dwóch miejscach. W takiej sytuacji mają prawo do podwójnych świadczeń

Publikacja: 02.07.2008 08:50

Art. 10 kodeksu pracy każdemu daje prawo do swobodnie wybranej pracy (art. 10 k.p.). Zgodnie z tą zasadą nie można zabronić pracownikowi wykonywania pracy dodatkowej np. u innego pracodawcy.

Nieco mniej luzu w tym zakresie mają szczególne grupy zawodowe, które swoją pracę wykonują zgodnie z tzw. pragmatykami służbowymi. Należą do nich m.in. pracownicy samorządowi. Nie oznacza to jednak, że jakikolwiek przepis zabrania im podjęcia dodatkowego zatrudnienia. Muszą jedynie pamiętać o tym, aby charakter dodatkowej pracy nie był sprzeczny z dotychczasowymi obowiązkami samorządowca.

Każdy pracownik samorządowy ma przede wszystkim dbać o wykonywanie zadań publicznych oraz środki publiczne. Zakres jego obowiązków wynika z ustawy z 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (tekst jedn. DzU z 2001 r. nr 142, poz. 1593 ze zm., dalej: ustawa). Obowiązany jest też uwzględniać dobry interes państwa oraz indywidualne interesy obywateli (art. 15 ustawy). Do szczególnych obowiązków pracownika samorządowego zalicza się:

- przestrzeganie prawa,

- wykonywanie zadań urzędu sumiennie, sprawnie i bezstronnie,

- informowanie organów, instytucji i osób fizycznych oraz udostępnianie dokumentów znajdujących się w posiadaniu urzędu, jeżeli prawo tego nie zabrania,

- zachowanie tajemnicy państwowej i służbowej w zakresie przez prawo przewidzianym,

- zachowanie uprzejmości i życzliwości w kontaktach ze zwierzchnikami, podwładnymi, współpracownikami oraz w kontaktach z obywatelami,

- zachowanie się z godnością w miejscu pracy i poza nim.

Podobnie jak inni pracownicy także samorządowcy muszą sumiennie i starannie wypełniać polecenia przełożonych (art. 16 ustawy).

Pracownik samorządowy nie może wykonywać zajęć tożsamych, które są sprzeczne lub związane z zajęciami wykonywanymi w ramach obowiązków służbowych (art. 18 ustawy). Zdaniem Sądu Najwyższego pracodawca może wezwać pracownika samorządowego, aby zaprzestał wykonywać określone zajęcia, które w jego ocenie pozostają w sprzeczności z jego obowiązkami lub mogą wywołać podejrzenie o jego stronniczość czy interesowność. Taki pracownik musi niezwłocznie podporządkować się takiemu poleceniu pracodawcy, jak wynika z art. 16 ustawy o pracownikach samorządowych (wyrok z 10 lutego 2006 r., I PK 157/05).

Nie określono jednak dokładnie, wykonywanie jakich zadań stanowi naruszenie obowiązków. Ale zdaniem Sądu Najwyższego wykonywanie prywatnej działalności gospodarczej przez pracownika samorządowego w czasie i miejscu zatrudnienia pozostaje w sprzeczności z jego obowiązkami pracowniczymi oraz może wywoływać uzasadnione podejrzenie o stronniczość lub interesowność nawet wtedy, gdy dotyczy działalności nieobjętej bezpośrednio jego zakresem czynności pracowniczych (wyrok z 15 lutego 2006 r., II PK 134/05).

Przykład 1

Samorządowiec prowadzi działalność gospodarczą obejmującą czynności ściśle związane z jego obowiązkami pracowniczymi. Może to stanowić przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę na podstawie art. 18 ustawy o pracownikach samorządowych. Przyczyną uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę na podstawie tego przepisu jest sama możliwość wywołania wykonywanymi czynnościami dodatkowymi podejrzenia o stronniczość i interesowność. Pracodawca nie musi zatem wykazywać, że pracownik wykonywał swoje obowiązki stronniczo lub interesownie, a zwłaszcza że uzyskiwał w związku z ich wykonywaniem jakiekolwiek korzyści (wyrok Sądu Najwyższego z 18 czerwca 1998 r., I PKN 188/98).

W razie naruszenia przez pracownika samorządowego któregokolwiek z zakazów dotyczących obowiązków pracowniczych pracodawcy wolno niezwłocznie rozwiązać bez wypowiedzenia stosunek pracy w trybie art. 52 § 2 i 3 k.p. lub odwołać go ze stanowiska (art. 18 ustawy).

Pracownik samorządowy może być zatrudniony na dwóch etatach u jednego pracodawcy albo podjąć dodatkową pracę w innej jednostce samorządowej

Oczywiście samorządowiec nie może wykonywać zajęć tzw. tożsamych, czyli nie może u dwóch pracodawców podobnych obowiązków, które mogłyby się wzajemnie wykluczać lub wywoływać podejrzenie o jego stronniczość.

W razie zatrudniania pracownika na dwóch etatach u jednego pracodawcy należy pamiętać również o obowiązujących te osoby normach czasu pracy. Nie może on przekraczać 40 godzin na tydzień i ośmiu godzin na dobę (art. 24 ustawy). To zatem spore ograniczenie przy zatrudnianiu pracownika np. na dwóch stanowiskach u jednego pracodawcy, ale wyjściem z sytuacji jest zaproponowanie mu niepełnego wymiaru czasu pracy.

Ograniczeń takich nie będzie, gdy samorządowiec jest zatrudniony u dwóch różnych pracodawców. Wówczas pełny wymiar czasu pracy u jednego pracodawcy i np. część etatu u drugiego nie narusza przepisów. Jedynym hamulcem będzie tu organizacja czasu pracy w dodatkowym miejscu pracy.

Niezależnie od tego, w ilu miejscach pracownik będzie zatrudniony, u każdego z pracodawców będzie miał prawo do uprawnień i świadczeń pracowniczych. Chodzi o urlop wypoczynkowy, wynagrodzenie wraz z dodatkowymi składnikami, jeżeli pracownik nabył do nich prawo, oraz odprawy czy ekwiwalenty. Świadczenia te przysługują każdemu pracownikowi z tytułu zatrudnienia.

Pracodawcy, którzy zatrudniają pracownika np. na dwóch etatach na podstawie dwóch umów o pracę, muszą zatem liczyć się z tym, że będzie on otrzymywał niektóre świadczenia podwójnie, np. urlop.

Ten, kto jest zatrudniony na dwóch etatach równolegle, może korzystać z wypoczynku u obu pracodawców

Tam jednak, gdzie świadczy pracę na część etatu, wymiar przysługującego mu urlopu szef ustala proporcjonalnie do wysokości jego etatu.

Wymiar urlopu wypoczynkowego zależy przede wszystkim od stażu pracy, ale do przepracowanych lat dolicza się też okresy zakończonej nauki pracownika zgodnie z art. 155 k.p. Pamiętać trzeba o tym, że okresy nauki się nie sumują.

Do okresu zatrudnienia uwzględnianego przy urlopie zalicza się także okresy poprzedniego zatrudnienia, bez względu na przerwy w tym zatrudnieniu oraz sposób ustania stosunku pracy. Gdy pracownik zatrudniony jest u dwóch pracodawców, to do okresu pracy uprawniającego go do urlopu zalicza się także okres poprzedniego niezakończonego zatrudnienia w części przypadającej przed nawiązaniem drugiego lub kolejnego stosunku pracy.

Pod pojęciem poprzedniego zatrudnienia należy rozumieć każdy okres pracy w ramach stosunku pracy, który rozpoczął się przed powstaniem zatrudnienia, dla którego ustalamy prawo i wymiar urlopu wypoczynkowego. Nie ma tutaj znaczenia, czy dotychczasowe zatrudnienie pracownika ustało, czy trwa nadal.

Jeżeli pracownik u jednego pracodawcy ma prawo do urlopu wypoczynkowego w wymiarze 26 dni i podejmuje kolejną pracę u drugiego pracodawcy, to u niego też będzie miał 26 dni. Do stażu pracy u drugiego pracodawcy uprawniającego pracownika do urlopu wypoczynkowego wlicza się bowiem okres poprzedniego niezakończonego zatrudnienia u pierwszego pracodawcy.

Takie same uprawnienia do urlopów wypoczynkowych będzie miał zatrudniony na podstawie dwóch umów o pracę z jednym pracodawcą. Z każdej z nich pracownik ma prawo do urlopu wypoczynkowego w przysługującym mu wymiarze. Nie ma tu znaczenia, że pracuje u jednego pracodawcy. Każdą umowę należy traktować odrębnie i nie można pozbawić pracownika prawa do urlopu tylko dlatego, że świadczy pracę wprawdzie na dwóch etatach, ale dla tego samego przełożonego.

Za każdy z tych urlopów pracownik zatrudniony na kilku etatach na podstawie odrębnych umów ma prawo do wynagrodzenia. I choć wymiar urlopu na każdym dodatkowym etacie (przy podobnym wymiarze zatrudnienia) będzie taki sam, inne może być wynagrodzenie urlopowe. A to dlatego że w każdej firmie podwładny może otrzymywać inne wynagrodzenie.

Pracownikom samorządowym przysługuje dodatek za wysługę lat

Jego wysokość określa ustawa z 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (DzU z 2001 r. nr 86, poz. 953 ze zm., dalej: ustawa o pracownikach urzędów państwowych).

Dodatek ten wynosi 5 proc. miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego po pięciu latach pracy. Wzrasta on o 1 proc. za każdy dalszy rok pracy, aż do osiągnięcia 20 proc. miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego (art. 22 ustawy o pracownikach urzędów państwowych).

Do okresu pracy uprawniającego pracowników samorządowych m.in. do dodatku za wieloletnią pracę wlicza się wszystkie zakończone okresy zatrudnienia oraz inne okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze. Tak stanowi § 7 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 2 sierpnia 2005 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników samorządowych zatrudnionych w jednostkach organizacyjnych jednostek samorządu terytorialnego (DzU nr 146, poz. 1222 ze zm., dalej: rozporządzenie).

Do okresu uprawniającego pracownika do dodatku z tytułu wysługi lat w określonej wysokości będą wliczane zatem:

- okresy prowadzenia indywidualnego gospodarstwa rolnego lub pracy w takim gospodarstwie,

- zakończone okresy zatrudnienia (czyli świadczenia pracy na podstawie umowy o pracę),

- okresy pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Wyjątkiem od tej zasady jest sytuacja, w której praca w jednostce samorządowej stanowi dodatkowe zatrudnienie danego pracownika. W takim wypadku do okresu tego dodatkowego zatrudnienia pracownika nie zalicza się okresu zatrudnienia podstawowego (§ 7 ust. 2 rozporządzenia).

Podobnie jest, gdy zatrudnienie w jednostce samorządowej jest podstawowym zatrudnieniem pracownika; okresy niezakończonego zatrudnienia dodatkowego też nie będą brane pod uwagę przy stażu.

Dodatek za wysługę lat związany jest z danym stosunkiem pracy, a okresy uprawniające do stażowego ustala się odrębnie dla każdego stosunku pracy. Zgodnie z tym, gdy pracownik jest zatrudniony na podstawie dwóch odrębnych stosunków pracy (np. dwóch umów) u jednego pracodawcy, nie wolno pozbawić go dodatku za wysługę lat. Uprawnienia pracownika ustala się odrębnie dla każdej z umów.

Pamiętać jednak trzeba o tym, że ogólny staż pracy uprawniający do stażowego z racji pierwszej umowy zawartej z pracodawcą nie będzie ponownie zaliczony do okresu uprawniającego tego pracownika do dodatku z drugiej umowy zawartej z tym samym pracodawcą. Nie można bowiem zaliczać dwa razy tych samych okresów pracy >patrz przykład 3.

W momencie zakończenia takiego okresu zatrudnienia powinien być on zaliczony do okresu uprawniającego pracownika do dodatku stażowego, jaki otrzymuje bądź otrzyma w jednostce samorządowej. Dolicza się go zgodnie z zasadą zaliczania do okresu pracy uprawniającego podwładnego do stażowego w określonej wysokości wszystkich zakończonych okresów pracy.

Aby jednak uwzględnić zakończony okres pracy do dodatku za wysługę lat, musi on być udokumentowany. Dopiero wówczas jednostka samorządowa, w której pracownik jest zatrudniony, ma obowiązek doliczyć zakończone zatrudnienie do dotychczasowego stażu oraz ewentualnie zwiększyć wysokość przysługującego mu dodatku stażowego.

Jeśli pracownik ma jednocześnie kilka stosunków pracy, przy przyznawaniu dodatku za wysługę lat:

- należy okresy uprawniające do dodatku ustalić odrębnie dla każdego stosunku pracy,

- do okresu zatrudnienia uprawniającego do dodatku za wysługę lat nie wlicza się okresu pracy w innym zakładzie, w którym pracownik jest lub był jednocześnie zatrudniony,

- do okresu dodatkowego zatrudnienia nie zalicza się okresów podstawowego zatrudnienia.

Inaczej będzie, gdy pracownik ma staż pracy wypracowany u innych pracodawców niż u zatrudniających go obecnie.

Pracownik, którego staż pracy wynosi dziesięć lat, ma prawo do dodatku stażowego z racji zatrudnienia podstawowego u pracodawcy (pierwsza umowa zawarta z tym pracodawcą). Dziesięcioletni staż pracy pracownik ten wypracował właśnie u pierwszego pracodawcy. Przy ustalaniu uprawnień tego pracownika do dodatku stażowego z drugiej umowy zawartej z tym samym szefem, dziesięcioletni okres jego pracy nie będzie brany pod uwagę. Został on już raz zaliczony w tej firmie. Z racji drugiej umowy zawartej z tym samym pracodawcą prawo do stażowego podwładny uzyska po przepracowaniu wymaganego okresu, czyli np. pięciu lat u tego pracodawcy.

Pracownik od 2 stycznia 1994 r. jest zatrudniony na pełen etat w swoim podstawowym miejscu pracy. Od 1 czerwca 2000 r. zatrudnił się w drugiej jednostce samorządowej na pół etatu (dodatkowe miejsce pracy). Poza trwającym zatrudnieniem u obu pracodawców pracownik ma udokumentowany dziewięcioletni staż pracy zakończonej. Jak ustalić jego uprawnienia do dodatków stażowych?

Okres zatrudnienia już zakończonego, który wynosi u pracownika dziewięć lat, powinien zaliczyć zarówno jeden, jak i drugi szef. Nie zaliczamy natomiast przy ustalaniu wysokości dodatku stażowego tego pracownika okresu pracy w tzw. podstawowym miejscu pracy, czyli tam, gdzie świadczy pracę w pełnym wymiarze. Okres podstawowego zatrudnienia nadal trwa. Jest więc równoległy z zatrudnieniem dodatkowym, a tym samym nie uwzględnia się go przy ustalaniu wysokości stażowego w dodatkowym miejscu pracy.

Z racji zatrudnienia dodatkowego pracownik ma prawo do dodatku stażowego w wysokości 8 proc. za pełne osiem lat pracy. Ponieważ udokumentował zakończony wcześniej okres pracy, należy mu doliczyć dziewięć lat. W sumie ma on przepracowane 17 lat, co uprawnia go do dodatku stażowego w wysokości 17 proc. w dodatkowym miejscu pracy. Natomiast w podstawowym miejscu powinien otrzymywać dodatek w pełnej wysokości, czyli 20 proc. wynagrodzenia zasadniczego.

Samorządowiec uzyskuje prawo do nagród po przepracowaniu wymaganego okresu

Także i tu uprawnienia do gratyfikacji ustala się odrębnie dla każdego stosunku pracy.

To że u jednego pracodawcy pracownik otrzymał nagrodę, nie przesądza o tym, że w drugim miejscu też powinien dostać taką gratyfikację. O tym czy mu ona przysługuje, zadecyduje przepracowany przez niego okres.

Nagroda jubileuszowa to jednorazowe świadczenie wypłacane pracownikom za długoletni staż pracy. Pracodawca jest obowiązany do wypłacenia nagrody jubileuszowej pracownikowi, który przepracował ustalony w przepisach branżowych lub zakładowych okres pracy uprawniający do jej otrzymania.

Na podstawie § 8 rozporządzenia do okresu pracy uprawniającego do nagrody jubileuszowej wlicza się, poza okresami pracy, również inne okresy, od których zależą uprawnienia pracownicze. Zasady liczenia stażu pracy do jubileuszówki są takie same jak przy dodatkach stażowych. Z racji każdego zatrudnienia samorządowiec ma prawo do tej nagrody, jeżeli przepracowany okres do niej go uprawnia.

Przy jubileuszówkach – podobnie jak przy przyznawaniu dodatków stażowych – bierzemy pod uwagę tylko zakończone okresy zatrudnienia. Trwającego zatrudnienia podstawowego nie zalicza się do stażu pracy w dodatkowym miejscu pracy, i odwrotnie.

Zatrudniony na podstawie dwóch umów ma prawo do dwóch nagród rocznych, jeśli z racji każdej z tych umów nabył do niej prawo. Przy ustalaniu wysokości trzynastki pod uwagę bierze się tylko wynagrodzenie ze stosunku pracy, za który nagroda ta przysługuje.

Jeżeli pracownik nabył prawo do dodatkowego wynagrodzenia rocznego z jednej umowy, nie stanowi to podstawy, aby uwzględnić ją przy ustalaniu trzynastki z wynagrodzenia otrzymywanego z drugiego stosunku pracy. Drugi stosunek pracy traktowany jest bowiem odrębnie.

Z drugiej umowy pracownik może też nabyć nagrodę roczną, jeżeli przepracuje na jej podstawie wymagany okres. Warunkiem uzyskania prawa do trzynastki jest przepracowanie całego roku kalendarzowego u pracodawcy.

Jedynie w szczególnych wypadkach do dodatkowego wynagrodzenia rocznego uprawnia przepracowanie co najmniej sześciu miesięcy (art. 2 ustawy z 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej, DzU nr 160, poz. 1080 ze zm.).

Pracownik ma prawo do zwolnień lekarskich za czas choroby u każdego pracodawcy, który go zatrudnia

Nie ma natomiast obowiązku korzystać z chorobowego jednocześnie u każdego z nich, choć niedyspozycja sugerowałaby takie właśnie zachowanie.

Ten, kto przebywa na zwolnieniu lekarskim u jednego z pracodawców i w tym samym czasie wykonuje pracę u innego, musi liczyć się z konsekwencjami niewłaściwego korzystania ze zwolnienia. I ZUS, i pracodawcy zgłaszający do ubezpieczenia społecznego powyżej 20 ubezpieczonych mogą bowiem sprawdzać ubezpieczonych, czy wykorzystują zwolnienia od pracy zgodnie z ich celem. Chodzi np. o to, aby w czasie choroby nie pracowali. Ponadto podmiotom tym wolno formalnie kontrolować zaświadczenia lekarskie, z których korzystają pracownicy (art. 68 ust. 1 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, tekst jedn. DzU z 2005 r. nr 31, poz. 267 ze zm.).

Szczegółowe zasady i tryb kontroli prawidłowości wykorzystywania zwolnień lekarskich oraz formalnej kontroli zaświadczeń lekarskich określa rozporządzenie MPiPS z 27 lipca 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu kontroli prawidłowości wykorzystywania zwolnień lekarskich od pracy oraz formalnej kontroli zaświadczeń lekarskich (DzU nr 65, poz. 743).

Gdy pracodawca ma wątpliwości, czy pracownik wykorzystuje zwolnienie lekarskie zgodnie z jego przeznaczeniem, może go skontrolować w jego miejscu zamieszkania. Ustala więc, czy pracownik w okresie orzeczonej niezdolności do pracy:

- nie wykonuje pracy zarobkowej,

- nie wykorzystuje zwolnienia lekarskiego w sposób niezgodny z jego celem.

Pracownik przebywa na zwolnieniu z racji opieki nad dzieckiem. Na co trzeba zwrócić uwagę podczas kontroli?

Przy kontrolowaniu, czy pracownik prawidłowo wykorzystuje zwolnienie lekarskie, aby osobiście sprawować opiekę nad dzieckiem lub innym chorym członkiem rodziny, należy ustalić, czy:

- nie wykonuje pracy zarobkowej,

- nie wykorzystuje zwolnienia lekarskiego w sposób niezgodny z jego celem,

- poza pracownikiem nie ma innych członków rodziny pozostających we wspólnym gospodarstwie domowym, mogących zapewnić opiekę (zasada ta nie dotyczy sprawowania opieki nad chorym dzieckiem do lat dwóch).

Jeżeli pracodawca zdecyduje o przeprowadzeniu kontroli pracownika na zwolnieniu lekarskim, osobie kontrolującej powinien wystawić imienne upoważnienie. Pozwala ono sprawdzić zatrudnionego w miejscu zamieszkania, miejscu czasowego pobytu lub miejscu wykonywania pracy zarobkowej przez pracownika.

Jeśli pracownik niewłaściwe wykorzystuje zwolnienie lekarskie od pracy, kontrolujący sporządza protokół, w którym opisuje, na czym polegały nieprawidłowości. Wszelkie wątpliwości, czy zwolnienie lekarskie wykorzystywane jest zgodnie z jego celem, rozstrzyga właściwy oddział ZUS.

Niekiedy kontynuowana praca dodatkowa w trakcie zwolnienia lekarskiego w głównym miejscu będzie stanowić ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych. Jest to podstawa do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie dyscyplinarnym (art. 52 k.p.). Powody zwolnień lekarskich bywają jednak bardzo różne, dlatego każdy przypadek naruszenia zasad korzystania z nich należy rozpatrywać indywidualnie.

Pracownikom samorządowym, których stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę, przysługuje odprawa pieniężna

Samorządowiec przechodzący na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy dostanie od pracodawcy jednorazową odprawę. Jej wysokość zależy od stażu pracy w urzędach:

- po 10 latach jest to dwumiesięczne wynagrodzenie,

- po 15 latach – trzymiesięczne,

- po 20 latach – sześciomiesięczne (art. 28 ustawy o pracownikach urzędów państwowych).

Staż uprawniający do odprawy emerytalnej lub rentowej w określonej wysokości ustala się w taki sam sposób, jak przy dodatku stażowym. Pracownik otrzyma odprawę rentową lub emerytalną, jeśli:

- uzyska uprawnienia do świadczenia rentowego lub emerytalnego,

- jego stosunek pracy ustanie,

- przejdzie na emeryturę lub rentę.

Musi jednak istnieć związek między ustaniem stosunku pracy i przejściem na rentę lub emeryturę.

Gdy pracownik był zatrudniony u kilku pracodawców, odprawę emerytalną lub rentową otrzyma od każdego z nich. Musi jednak wszystkie umowy rozwiązać jednocześnie. Chodzi o rozwiązanie umów o pracę w tym samym terminie z każdym z pracodawców w związku z przejściem na emeryturę. W takim wypadku pracownik ma prawo do odprawy emerytalnej od każdego z pracodawców. Sąd Najwyższy w uchwale z 6 listopada 1984 r. uznał, że nie ma podstawy prawnej, aby uznać, że w razie zatrudnienia u kilku pracodawców odprawa przysługuje tylko z jednego stosunku pracy (III PZP 44/84).

Art. 10 kodeksu pracy każdemu daje prawo do swobodnie wybranej pracy (art. 10 k.p.). Zgodnie z tą zasadą nie można zabronić pracownikowi wykonywania pracy dodatkowej np. u innego pracodawcy.

Nieco mniej luzu w tym zakresie mają szczególne grupy zawodowe, które swoją pracę wykonują zgodnie z tzw. pragmatykami służbowymi. Należą do nich m.in. pracownicy samorządowi. Nie oznacza to jednak, że jakikolwiek przepis zabrania im podjęcia dodatkowego zatrudnienia. Muszą jedynie pamiętać o tym, aby charakter dodatkowej pracy nie był sprzeczny z dotychczasowymi obowiązkami samorządowca.

Pozostało 97% artykułu
Czym jeździć
Technologia, której nie zobaczysz. Ale możesz ją poczuć
Materiał Promocyjny
BaseLinker uratuje e-sklep przed przestojem
Tu i Teraz
Skoda Kodiaq - nowy wymiar przestrzeni
Nieruchomości
Ministerstwo Rozwoju przekazało ważną wiadomość ws. ogródków działkowych
Prawo dla Ciebie
Nowy obowiązek dla właścicieli psów i kotów. Znamy szacowany koszt
Nieruchomości
Sąsiad buduje ogrodzenie i chce zwrotu połowy kosztów? Przepisy są jasne