Jak budować sieci dystrybucji i przesyłu energii

25 września weszła w życie ustawa nowelizująca dwa akty prawne. [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=34C391912AA416A2C4FCD065168F67CC?id=357084]Ustawę z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. DzU z 2010 r. nr 102, poz. 651 ze zm.) [/link]oraz [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=C3E1A22D8B71C266469387E27C04A4A1?id=169354]ustawę z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (DzU nr 80, poz. 717 ze zm.)[/link].

Na mocy jej przepisów zaliczono do celów publicznych działania związane z wytwarzaniem i dostarczaniem energii elektrycznej.

Ma to spowodować przyśpieszenie odtworzenia mocy wytwórczych, tworzenia nowych źródeł, w tym źródeł odnawialnych, oraz rozbudowę systemu przesyłu i dystrybucji energii elektrycznej jako podstawowych elementów bezpieczeństwa energetycznego kraju.

Jak możemy się dowiedzieć z treści uzasadnienia do projektu [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=364724]ustawy z 6 sierpnia 2010 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (DzU nr 155, poz. 1043)[/link] [b]nadanie statusu celu publicznego wytwarzaniu energii elektrycznej uprości procedury uzyskiwania decyzji lokalizacyjnych dla nowych inwestycji i skrócenie jej z obecnych 12 – 18 miesięcy do ok. trzech miesięcy. [/b]

Ponadto przyczyni się do uporządkowania procesów planistycznych związanych z budową infrastruktury energetycznej poprzez ułatwienie powiązania planowania tego typu inwestycji z planami inwestycji liniowych w elektroenergetyce. Wszystkie te korzyści powinny w znaczący sposób wspomóc realizację przez Polskę niezwykle ambitnych celów pakietu energetyczno-klimatycznego UE w zakresie promocji odnawialnych źródeł energii i redukcji emisji CO2 (druk sejmowy nr 2565).

[srodtytul]Gospodarka nieruchomościami[/srodtytul]

Wprowadzone zmiany w obydwu wymienionych ustawach nie są wielkie. W ustawie o gospodarce nieruchomościami znowelizowano raptem brzmienie dwóch przepisów.

Pierwszym jest art. 6 pkt 2. Przepis ten zalicza do inwestycji celu publicznego budowę i utrzymywanie ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej, a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i utrzymanie urządzeń.

Wprowadzona zmiana ogranicza się zatem do tego, że inwestycją celu publicznego jest obecnie już nie tylko budowa i utrzymanie urządzeń (przewodów, ciągów drenażowych) służących do przesyłu płynów, pary, gazów i energii elektrycznej, ale również urządzeń (przewodów, ciągów drenażowych) służących do ich dystrybucji, oczywiście wraz z obiektami i urządzeniami niezbędnymi do korzystania z przewodów i urządzeń dystrybucyjnych.

Drugim zmienionym przepisem jest art. 124 ust. 1, a w zasadzie tylko jego zdanie pierwsze.

Przepis ten określa starostę jako właściwy organ do wydawania decyzji ograniczającej sposób korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na zakładanie i przeprowadzenie na nieruchomości ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej oraz urządzeń łączności publicznej i sygnalizacji, a także innych podziemnych, naziemnych lub nadziemnych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń, jeżeli właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości nie wyraża na to zgody. Kompetencję tę starosta wykonuje jako zadanie zlecone z zakresu administracji rządowej.

Zatem w obecnie obowiązującym stanie prawnym decyzję, o której mowa w tym przepisie, starosta może wydać nie tylko w sytuacji gdy przez daną nieruchomość ma przebiegać infrastruktura służąca do przesyłu (płynów, pary, gazów i energii elektrycznej), ale także służąca dystrybucji tych substancji.

[srodtytul]Planowanie przestrzenne[/srodtytul]

Również w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym omawiana nowelizacja zmieniła brzmienie jedynie dwóch przepisów: art. 10 (dodano nowy ustęp 2a) oraz art. 15, w którym dodano ustęp 3a.

Pierwszy z nich nakazuje gminom ustalić – w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego – rozmieszczenie obszarów, na których rozmieszczone będą urządzenia wytwarzające energię z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 100 kW, a także stref ochronnych związanych z ograniczeniami w zabudowie, zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu. Obowiązek ten dotyczy oczywiście tych gmin, na których obszarze tego typu inwestycje są planowane.

Drugi z przepisów nakazuje – obowiązkowo – określić w planie miejscowym granice terenów przeznaczonych pod budowę urządzeń wytwarzających energię z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 100 kW oraz granice ich stref ochronnych związanych z ograniczeniami w zabudowie, zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu oraz występowaniem znaczącego oddziaływania tych urządzeń na środowisko.

Dla samorządów, które w dniu wejścia w życie nowelizacji miały już uchwalone studia i plany, ważne znaczenie ma treść art. 3 ust. 1 ustawy z 6 sierpnia 2010 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Przesądza on o tym, że dokumenty te zachowują moc, a więc nie ma konieczności dokonywania w nich zmian wynikających z nowelizacji. Dotyczy to również istniejących planów zagospodarowania przestrzennego województw.

Natomiast te [b]gminy, które przed wejściem w życie nowelizacji przystąpiły do sporządzenia lub zmiany studium (planu miejscowego) i tych procedur nie zakończyły do 25 września 2010 r., kontynuują je, stosując dotychczasowe przepisy,[/b] czyli bez uwzględnienia wynikających z nowelizacji zmian ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

[ramka][b]Mała zmiana a tyle korzyści[/b]

Obowiązujące od 25 września 2010 r. przepisy pozwolą przede wszystkim na wydawanie decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego dla kompletnych inwestycji energetycznych – od źródła wytwarzania poprzez linie przesyłowe do linii dystrybucyjnych dostarczających energię odbiorcom końcowym.

Zmniejszone zostaną również obciążenia finansowe gmin, które nie będą musiały ponosić kosztów zmiany planów miejscowych, w przypadkach gdy inwestycje elektroenergetyczne będą miały powstać na ich obszarach.