Sąd rozstrzygnął spór dotyczący budowy supermarketu sportowego w Tarnowie. Okazało się, że działki, na których miał powstać, nie były objęte miejscowym planem. Spółka, która chciała postawić sklep, wystąpiła więc o wydanie warunków zabudowy. Prezydent miasta przyznał, że studium dopuszcza budowę obiektów wielkopowierzchniowych na tym terenie, niemniej jednak takie obiekty można budować tylko na podstawie planu miejscowego. Mówi o tym art. 62 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W efekcie zawiesił wydanie warunków do czasu uchwalenia planu.
Samorządowe kolegium odwoławcze, a następnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, do którego trafiła skarga spółki, uznały coś zupełnie innego. Według nich nie było podstawy prawnej do zawieszenia postępowania.
Zdaniem WSA gmina ma obowiązek sporządzenia planu tylko wtedy, gdy wymagają tego przepisy odrębne (art. 14 ust. 7 ustawy o planowaniu), a takich w odniesieniu do sklepów wielkopowierzchniowych od ładnych kilku lat już nie ma.
Sąd przypomniał również treść odrębnego przepisu, który kiedyś obowiązywał. Zgodnie z nim samorządy miały obowiązek określenia w studium obszarów rozmieszczenia obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2 tys. mkw. (mówił o tym art. 10 ust. 2 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). Wspomniane 2 tys. mkw. uznawano za podstawowe kryterium określające, jakie obiekty są wielkopowierzchniowe, a tym samym – które można budować na podstawie warunków zabudowy, a które wymagają uchwalenia planu.
Obecnie uregulowanie to brzmi inaczej i nie może być podstawą do zawieszania postępowań na czas uchwalenia planu. Stało się tak dlatego, że Trybunał Konstytucyjny uchylił ustawę dotyczącą obiektów wielkopowierzchniowych. Razem z nią zaś przestał obowiązywać art. 10 ust. 2 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym we wspomnianym brzmieniu.
