Wniosek o rozwiązanie tego sporu kompetencyjnego skierował w czwartek do TK pierwszy prezes Sądu Najwyższego Lech Gardocki. To pierwszy przypadek skorzystania z tej drogi pod rządami obowiązującej od ponad dziesięciu lat konstytucji.
Zgodnie z jej art. 189 to Trybunał rozstrzyga spory kompetencyjne między konstytucyjnymi organami państwa. Do wystąpienia z takim wnioskiem legitymowany jest m.in. pierwszy prezes SN. Zainicjowała go natomiast KRS.
Do sporu kompetencyjnego dochodzi wówczas, gdy dwa lub więcej centralne organy państwa uznają się za właściwe do rozstrzygnięcia tej samej sprawy (spór kompetencyjny pozytywny) albo gdy oba te organy uznają się za niewłaściwe do jej rozstrzygnięcia (spór kompetencyjny negatywny).
W tym wypadku mamy do czynienia z tym pierwszym – tak uważa pierwszy prezes SN i KRS. Choć we wniosku napisano, że chodzi o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego między prezydentem RP a KRS „w zakresie dotyczącym kompetencji do opiniowania kandydatów na stanowisko sędziego”, wiadomo, że nie o samo opiniowanie chodzi, że za opiniowaniem (negatywnym) stoją odmowy nominacji sędziowskich.
„Zachowanie prezydenta RP narusza art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o KRS wyrażający uprawnienie do rozpatrywania i oceny kandydatów na sędziów wyłącznie KRS – napisał w uzasadnieniu wniosku do TK pierwszy prezes SN. – Można je również uznać za naruszenie art. 186 ust. 1 konstytucji, ponieważ w ten sposób ogranicza wykonywanie spoczywającego na KRS konstytucyjnego obowiązku stania na straży niezależności sądów i niezawisłości sędziów, i za niezgodne z zasadą podziału władz”.
