„Ostrą granią dzielimy czas i stawiamy na pierwszej stronicy płaszczyznę w postaci kwadratu czarnego jak tajemnica, płaszczyzna patrzy na nas ciemnym, jak gdyby kryła w sobie nowe stronice przyszłości” – notował artysta. W 1927 roku ukończył 48 lat i był już twórcą nowego kierunku w sztuce – suprematyzmu zakładającego całkowite oderwanie sztuki od rzeczywistości, dążącego do maksymalnego uproszczenia form. Przyszedł wreszcie czas, gdy władze sowieckie pozwoliły Malewiczowi na pierwszą zagraniczną podróż. Trasa prowadziła do Warszawy i Berlina. W polskiej stolicy otwierał swoją wystawę w Hotelu Polonia – 30 płócien, które przyszli oglądać liczni goście. Jak opowiada jego stryjeczna wnuczka, mieszkająca w Warszawie Iwona Malewicz (córka brata Antoniego) na uroczystym bankiecie zamiast krawatu miał zawiązaną pod szyją fioletową pończochę. Niesprzyjające okoliczności spowodowały, że z jej dziadkiem, a swoim rodzonym bratem - spotkać się mógł dopiero na dworcu kolejowym tuż przed wyjazdem do Berlina. Ciekawe, że – jak twierdzą autorzy dokumentu – Iwona Malewicz jest jedynym członkiem rodziny, który przyznaje się publicznie do pokrewieństwa ze słynnym artystą.
