Polityczna deklaracja średniej rangi przedstawiciela polskiej dyplomacji, dotycząca ewentualnego rozdysponowania mienia pożydowskiego pozostałego po ofiarach niemieckich mordów w Polsce, nie ma prawnego znaczenia.

Jej realizacja wymagałaby poważnych decyzji polskich władz, w tym zmian ustawowych. Na dodatek trudnych do pogodzenia z dotychczasowym (i tradycyjnym) porządkiem dziedziczenia.

Porządek ten polega na tym, że jeśli zmarły nie zostawił krewnych odpowiednio bliskiego stopnia (ani ważnego testamentu), spadek przypada państwu, którego zmarły jest obywatelem.

Polscy Żydzi byli obywatelami polskimi, a ponieważ najczęściej zostały wymordowane całe ich rodziny, spadek przypadał państwu polskiemu.

Nawet gdyby poszerzyć teraz krąg uprawnionych do spadku o dalszych krewnych, to takie zmiany skutkują tylko na przyszłość.

Bo przy dziedziczeniu decyduje prawo spadkowe w chwili śmierci spadkodawcy, a nie np. po 65 latach.

Zasady te dotyczą w Polsce wszystkich obywateli, niezależnie od narodowości, a więc także ofiar wojny narodowości polskiej.

Gdyby jednak polski rząd zdecydował się na jakąś formę zadysponowania spadkami po ofiarach II wojny światowej (które fizycznie i całkiem legalnie są już zwykle w nowych rękach), to taki akt zadośćuczynienia musiałby obejmować wszystkich jej obywateli, także Polaków, ale i Niemców, którzy nie dopuścili się przestępstw. Nie mógłby dzielić korzystających z nowej regulacji wedle kryterium narodowościowego.

Taki akt musiałby mieć rangę ustawy albo umowy międzynarodowej, która wymagałaby zgody (ustawowej) parlamentu i ratyfikacji przez prezydenta.

Pojawi się wówczas kolejna istotna kwestia: kto miałby być beneficjentem ewentualnej zmiany – jeśli nie krewni zmarłych, choćby dalecy?

Z prawnego punktu widzenia praska deklaracja dotyczy mienia, którym rząd polski nie ma prawa obecnie rozporządzać.