To była propaganda, ale jej pierwszymi ofiarami stali się sami propagandziści, którzy uwierzyli we własny przekaz. W ten sposób ukształtowała się na prawicy nowa wyobraźnia polityczna, obliczona na słowo i gest. I to ona sprawia, że Lech Kaczyński jest dziś przedstawiany jak największy polityk dwudziestolecia.

Według autora to bliźniactwo było toksyczną relacją w polityce:

Jeśli szukać realnych ograniczeń, tłumaczących kolejne porażki, ich źródłem nie byli polityczni wrogowie. Lecz brat. Okazało się, że bliźniactwo jest w polityce relacją toksyczną. Niszczącą obie strony. (...) Polityk ma być politykiem, a nie bratem. Skoro bracia nie są w stanie abstrahować od łączących ich więzi, nie powinni razem wchodzić do polityki. Jeden musi zrezygnować. Usunąć się w cień. Bo to rodzi politycznie chore relacje.

Krasowski kontynuuje swój wywód:

Problemy ścigają go nawet po śmierci. Chłodna analiza prezydentury pokazuje, że Lech nie miał szans, aby stać się dobrym prezydentem. Ze względu na szacunek dla jego śmierci ten fakt pozostałby dyskretną diagnozą. Jednak tak się nie stanie, bo zwolennicy Lecha budują mu legendę na miarę miejsca, w którym spoczywa. Co zmusza oponentów do odpowiedzi, że Wawel nie był miarą sukcesów Lecha, ale jego największym sukcesem.

Czy Krasowski ze swoim tekstem musiał czekać aż do rocznicy katastrofy smoleńskiej? Pewnie, że musiał. Inaczej nikt by mu tego nie opublikował. Wzmożone zapotrzebowanie na przemysł pogardy obserwujemy w związku z II rocznicą tragedii w Smoleńsku.