Ja na przykład z przyjemnością spędzałbym popołudnia na czytaniu popołudniowych gazet. Taki mam model spędzania wolnego czasu. Że co? Że nie ma już w Polsce popołudniówek? Że nikt ich nie drukuje? Ale jakie to ma znaczenie? Taki mam model życia i domagam się, by pozwolono mi go realizować. By redaktor Maziarski mógł sobie w niedzielę pójść do supermarketu, ktoś musi go obsłużyć, nieprawdaż? A dlaczego nikt nie obsługuje mnie i innych ludzi (spodziewam się, że może ich być z kilkaset tysięcy), którzy chcieliby sobie codziennie o 17 usiąść w fotelu i poczytać świeżutkie newsy, na prawdziwym, pachnącym papierze? Uważam, że powinniśmy zmusić dziennikarzy w Polsce, by jednak wstawali codziennie o 4 rano i wzięli się do roboty.

Jako wytrawny felietonista, najlepsze jednak Maziarski zostawił na koniec.

Do tego zjednoczonego frontu antykonsumpcyjnej lewicy i religijnej prawicy dołączają związkowcy, argumentując, że bronią interesów i praw ludzi pracy, bo wredni kapitaliści wykorzystują biedne sprzedawczynie, każąc im pracować w niedziele do 20. Powiem szczerze i otwarcie: nie ma obowiązku bycia sprzedawczynią, a po doświadczeniach pracy w prasie niedziele sprzedawczyń nie wydają mi się jakąś szczególną torturą. Doskonale pamiętam, jak przez całe lata bez szemrania dyżurowałem w niedziele w redakcji do pierwszej albo drugiej w nocy, żeby w poniedziałek o świcie "Gazeta" była w kiosku.

Niestety, Maziarski wydaje się nie dostrzegać pewnej prawidłowości, że jednak nie wszyscy ludzie zostali obdarzeni przez Boga tak wybitnymi talentami jak nasz pan redaktor  i nie wszyscy mają takie błyskotliwe perspektywy, by przebierać w ofertach pracy. Nie każdy też pracujący w niedzielę zarabia takie jak Maziarski pieniądze. A jako dużo mniej doświadczony, lecz również mający na swoim koncie późne niedzielne dyżury pracownik mediów, śmiem twierdzić, że wolałbym jednak dyżurować, niż obsługiwać kasę w niedzielę (co zresztą też mam na swoim koncie).