Są tacy artyści, muzycy, gwiazdy pop, które, czego nie zrobią, nie kupują mojej uwagi i zachwytu. Choćby nie wiem jak bardzo ich managament starał się wmówić mi to, że powinnam się nimi zainteresować. Przez bannery, szyldy, reklamy w telewizji, w gazetach, poprzez przedstawienie, osobiście stawiając przed moją wielohektarową, milionową posiadłością, dziewięciocyfrowego wyniku odtworzeń na YouTube danej piosenki. Nie są w stanie sprawić, że oszaleję, zwariuję, zakocham się. Jest tak w przypadku Lady Gagi, Lany Del Rey (choć akurat zdaje się, że tu jakby dział PR wybrał się ostatnimi czasy na urlop), czy Maryli Rodowicz, która króluje w sercach Polaków i królować będzie wiecznie.

Są jednak tacy, którzy teoretycznie powinni być omijani przeze mnie szerokim łukiem, ponieważ w czasie rozkładało się u mnie to tak:

- w młodości nosiłam glany i ubierałam się na czarno. Rozumiecie – #kostka, #naszywki, #koncerty, #Nirvana. Muzyka tylko na żywo i tylko z serca. Bunt i prawda;

- później uczyłam się grać na skrzypcach. Etiudy, koncerty, gamy i pasaże. Z takim doświadczeniem nie mogę schodzić poniżej pewnego poziomu w kwestiach kultury, więc w walkmanie gości Bach, Dworak, Mikołaj z Radomia i Nirvana;

- zakochana w jazzie osoba zazwyczaj kończy swój kontakt z muzyką grunge'ową, więc spalam czarne ciuchy, glany i złe myśli, a na kasetach Nirvany nagrywam standardy jazzowe z wieczornych audycji Jana Ptaszyna Wróblewskiego;

- na długi czas w dekalogu rządzącym moim życiem na wysokim miejscu plasował się jazz i muzyka improwizowana. Co to oznacza? To, że wszelkie wytwory komputera są dziełem nie rąk ludzkich, a szatana. Bo muzykę tworzy umysł ludzki, jego wrażliwość i oczywiście wykształcenie. Bo jak osoba bez dyplomu Akademii Muzycznej śmie zwać się kompozytorem?! Dlatego taka komercyjna istota, jak Gaga, nigdy nie zagości na moim odtwarzaczu mp3.

W skrócie tak wyglądał schemat myślenia dający poczucie bezpieczeństwa. Wszak wszystkie nasze nawyki, poglądy i rytuały po to są, byśmy czuli się bezpiecznie.

Pewnego dnia w Polsce zapanowało ogromne tornado. Pozrywało dachy, doniczki, ściany w całości przemieszczały się z miasta do miasta, ludzie tracili bydło i plony, owoce spadały z drzew mimo, że były jeszcze niedojrzałe, a ludziom z głów wylatywały przykre doświadczenia i złe intencje. W tym czasie na świecie znów zapanował pokój. Ale stało się coś jeszcze. Z tego całego zamieszania zapomniałam, co dawało mi bycie absolutnie, ortodoksyjnie, dozgonnie oddanym i największym fanem jazzu.

Odpowiedź próbowałam znaleźć w Google'u. Czytałam blogi muzyczne, tematyczne serwisy – o jazzie, popie, bluesie. Nic to nie dawało, bo każdy pisał, że to właśnie jego ulubiony gatunek jest tym jedynym, najważniejszym, „a cała reszta to w ogóle niech przestanie grać, bo nie lubię hałasu". Było mi przykro, ponieważ wiatr wraz z moją posiadłością zabrał mi również uprzedzenia. Nie rozumiałam dlaczego blogerzy muzyczni nie mogą zostać przyjaciółmi, którzy dzielą się płytami, koncertami na DVD, linkami – odkryciami muzycznymi. Dlaczego każdy kisi się w swoim gatunku... Myślałam i płakałam, płakałam i myślałam. Długo to trwało i ze zmęczenia padłam nosem na klawiaturę komputera. Wprost na literę „W". Wyszukiwarka już wiedziała, co ma mi tam dopisać. Dopisała „i.am."

Musiałam kliknąć „Enter" uchem, przekręcając się na prawy bok, ponieważ z głośników zaczął mi grać will.i.am. Razem z nim Cody Wise w piosence „It's My Birthday"