Po ataku Hamasu na Izrael: Mimo wszystko to nasza wojna

Brutalny atak Hamasu na Izrael będzie z pewnością analizowany przez specjalistów od wojskowości i służb specjalnych oraz znawców konfliktu izraelsko-palestyńskiego. Ale będzie miał on też poważne konsekwencje polityczne i geopolityczne, z których już dziś warto wyciągać wnioski. Tym bardziej że już na bieżąco możemy stwierdzić, iż upadło kilka obecnych w debacie publicznej mitów.

Dlaczego wojna Izraela z Hamasem to też nasza wojna

Pierwszym jest ten, że to nie jest nasza wojna. Po tym, jak rząd Izraela ogłosił stan wojny z Hamasem, wielu polityków i komentatorów w Polsce ogłaszało, że to nie nasza wojna, a Izrael nie jest naszym sojusznikiem. Tak mówił np. w TVN 24 Krzysztof Bosak z Konfederacji, oburzając się, że politykę dyktuje nam nie nasza racja stanu, ale polecenia z ambasady USA czy Izraela.

Czytaj więcej

Konflikty zbrojne

Wojna w Izraelu: Reuters ujawnia szczegóły ataku Hamasu. Atakowali "komandosi"

Hamas zaatakował 7 października Izrael wykorzystując w ataku naziemnym ok. 1 000, specjalnie wyszkolonych bojowników - informuje Reuters, powołując się na źródło zbliżone do palestyńskiej organizacji rządzącej Strefą Gazy od 2007 roku.

Owszem, Izrael nie jest w NATO, nie wiąże nas też z tym krajem żaden pisany pakt wojskowy. Jednak na wiele sposobów jesteśmy z nim związani. Pomijając już nawet kwestie historyczne, jesteśmy częścią tego samego Zachodu. Każdy, kto odwiedzi Bliski Wschód, od razu zrozumie, dlaczego mimo wszystkich różnic należymy do tego samego kręgu cywilizacyjnego co Izrael, ale już nie jego sąsiedzi. W dodatku Izrael walczy z tym samym islamskim terroryzmem, którego tak obawiają się Polacy, a szczególnie partia rządząca robiąca z tematu migracji z krajów arabskich jeden z głównych tematów kampanii wyborczej. Podobnie jak radykalnie prawicowa Konfederacja.

Co łączy Polskę i Izrael?

Ważne są zresztą nie tylko nasze sojusze, ale również sojusze naszych przeciwników. Największym zagrożeniem dla Izraela jest Iran, który – jak wiemy – maczał palce w zbrojnej napaści Hamasu z 7 października. Zarówno Hamas od zachodu, jak i Hezbollah z północy to wrogowie Izraela wspierani aktywnie przez Iran. Kraj, który przekazuje broń Rosji do atakowania Ukrainy, która – choć też nie ma z nami formalnego sojuszu – prowadzi po części „naszą” wojnę. Bez pomocy ze strony Teheranu Rosja radziłaby sobie w Ukrainie jeszcze gorzej.

Z pewnością ciężej nam dziś traktować Izrael jako sojusznika z powodu bardzo niejednoznacznej postawy Jerozolimy właśnie wobec wojny w Ukrainie. Izraelczycy tłumaczyli, że nie chcą bezpośrednio się angażować po żadnej ze stron głównie z powodu roli, jaką Rosja odgrywa w Syrii, gdzie Moskwa de facto kontroluje przestrzeń powietrzną. Z pewnością kunktatorstwo kolejnych premierów Izraela w tej sprawie ostudziło sympatię państw wspierających Ukrainę wobec polityki zagranicznej rządu w Jerozolimie. Niemniej warto dziś spytać, czy to czas na wypominanie Izraelowi niejednoznaczności wobec wojny w Ukrainie, gdy nie wyschła jeszcze krew setek pomordowanych i tysięcy rannych niewinnych cywilów zaatakowanych przez bojowników Hamasu?

Nie ma symetrii między przewinami Izraela a Hamasu

Czytaj więcej

Konflikty zbrojne

Wojna w Izraelu: Reuters ujawnia szczegóły ataku Hamasu. Atakowali "komandosi"

Hamas zaatakował 7 października Izrael wykorzystując w ataku naziemnym ok. 1 000, specjalnie wyszkolonych bojowników - informuje Reuters, powołując się na źródło zbliżone do palestyńskiej organizacji rządzącej Strefą Gazy od 2007 roku.

Kolejną tezą, która ostatnio coraz częściej pojawiała się w debacie publicznej, było tworzenie symetrii między działaniami palestyńskich organizacji terrorystycznych oraz państwa Izrael. Coraz popularniejsze stawało się narzekanie na brutalność izraelskich służb i wojska wobec Palestyńczyków. Działalność terrorystyczną usprawiedliwiano więc cierpieniami i prześladowaniami Palestyńczyków. Tyle tylko, że konflikt jest zadawniony, wynika z mnóstwa błędów każdej ze stron.

To prawda, że rządzący Izraelem przez kilkanaście lat premier Beniamin Netanjahu nie zrobił nic, by przybliżyć pokój na zasadach tzw. two states solution, czyli współistnienia dwóch bytów politycznych w granicach jednego kraju. Wręcz przeciwnie, prawicowy rząd – a po ostatnich wyborach skrajnie prawicowy – dawał przyzwolenie na nielegalne osadnictwo żydowskie na terenach palestyńskich. Napięcia wewnętrzne doszły do takiego poziomu, że izraelska prasa odwoływała się do pojęcia „pogrom”, by opisać niemal bezkarną działalność osadników wobec palestyńskich sąsiadów. Przemoc rosła. Rósł też wewnętrzny konflikt w obrębie samego społeczeństwa izraelskiego na osi ortodoksi i żydzi zlaicyzowani.

Niemniej w sobotę dostaliśmy dowód, że nie ma żadnej symetrii miedzy działaniami obu stron. Wojsko izraelskie (IDF), nim uderzy w cele cywilne, apeluje do mieszkańców o ewakuację. IDF posługuje się terminem „pukania w dach”, czyli wprowadzoną w 2006 r. praktyką spuszczania niewybuchowego ładunku ostrzegającego mieszkańców, że mają czas na ucieczkę, nim spadną uzbrojone bomby. W Gazie IDF wysyła cywilom SMS-y ostrzegające o planowanych atakach. Po każdej z wojen i operacji wojskowych powoływane są komisje i sądy wojskowe, które wyjaśniają każdą śmierć i rozliczają żołnierzy z nieliczenia się z życiem cywilów.