Dlaczego prezydent Ukrainy w ostatnich dniach swojego urzędowania zdecydował się na uhonorowanie Bandery tytułem Bohatera Ukrainy oraz budzące oburzenie w wielu krajach wypowiedzi i gesty pod adresem nacjonalistów?

Wydaje mi się, że Juszczenko w ogóle się nie orientuje w tych sprawach i plecie na temat Bandery, co mu doradcy z prawego skrzydła nacjonalistów podpowiadają. Możliwe, że źródłem jest też żona Katarzyna, którą sobie przywiózł z Ameryki, gdzie była znana z fanatyzmu banderowskiego.

Inaczej tego nie można sobie wyobrazić, ale nie należy też zapominać, że prezydent Juszczenko w sprawach politycznych jest bardzo słaby. On się znał na pieniądzach, będąc szefem banku narodowego. Ale na polityce się nigdy nie znał i nie zna w dalszym ciągu.

Bandera zdobył sobie sławę dopiero po śmierci, czyli po zamordowaniu przez agenta sowieckiego. Sowieci zawsze potrzebowali jakiegoś wroga wśród emigracji ukraińskiej. Przez wiele lat tym wrogiem był właśnie Bandera. II wojnę światową przeżył w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen. Kiedy wyszedł, chciał kontynuować działalność z dawnych lat. Ale ruch banderowski zupełnie się zmienił i z faszyzmu stał się koalicją demokratyczną pod nazwą Ukraińska Rada Wyzwoleńcza. Kiedy Bandera się o tym dowiedział, nie chciał się z tym pogodzić i zaczęła się walka wewnętrzna, którą coraz bardziej przegrywał. Niedawno dotarłem do informacji, że na posiedzeniu Politbiura sowieckiego już po śmierci Stalina szef KGB postanowił odnowić „sławę” Bandery drogą zabójstwa.

Agent sowiecki przybył do Monachium i strzelił w Banderę ładunkiem trującego gazu, broni dotychczas przez nikogo nieużywanej. Bandera poniósł śmierć na miejscu, ale zabójca nie wrócił do Moskwy, poznał w drodze Niemkę, w której się zakochał, i razem przy pomocy teraz już agentów amerykańskich dostali się do USA. Mimo wielkich wysiłków KGB nie zdołało go zlikwidować.