Urodził się w 1879 roku jako syn prostego górnika w Siemianowicach Śląskich – wówczas w cesarstwie niemieckim. Mimo skromnych warunków w rodzinnym domu dostał się do katowickiego gimnazjum, gdzie działało polskie kółko niepodległościowe.

Gdy skrytykował publicznie kanclerza Ottona von Bismarcka, wyrzucono go ze szkoły. Aby mógł eksternistycznie zdawać maturę, w jego sprawie interweniować musiał jeden z polskich posłów w Reichstagu.

Korfanty toczył spory nie tylko z władzami świeckimi cesarstwa – krytykował także księży, którzy odmawiali udzielania rozgrzeszenia czytelnikom polskiej prasy. Z tego powodu niemieccy kapłani na Śląsku (naciskani przez arcybiskupa Georga von Koppa z Wrocławia) odmówili mu udzielenia ślubu – musiał go wziąć w Krakowie, a więc w zaborze austriackim.

Od 1901 roku Wojciech Korfanty działał w Lidze Narodowej pod kierunkiem Romana Dmowskiego. Został redaktorem naczelnym „Górnoślązaka”, w 1903 roku po raz pierwszy wybrano go do Reichstagu. Szybko stał się przywódcą Ślązaków czujących związki z Polską – przewodził im także podczas powstań śląskich.

W odrodzonej Polsce włączył się w tworzenie chadecji. Uczestniczył w ogólnopolskiej polityce, był nawet wicepremierem w rządzie Wincentego Witosa, który istniał jednak tylko trzy miesiące – od października do grudnia 1923 roku.