Prezydent za, a nawet przeciw

Podpis z jednoczesnym skierowaniem do Trybunału Konstytucyjnego – tak prezydent potraktował kontrowersyjną rządową ustawę redukującą Otwarte Fundusze Emerytalne.

Opozycja zarzuca Komorowskiemu, że stał się notariuszem rządu, a wniosek do TK to jedynie spektakl. Faktem jest jednak, że rządowi zależało nie tylko na podpisie prezydenta, ale także na tym, by nie skarżył ustawy do sądu konstytucyjnego.

Oczywiście, nawet taki warunkowy podpis Komorowskiego jest rządowi na rękę – od stycznia może ruszyć demontaż OFE, na czym skorzysta budżet państwa. Nawet jeśli Trybunał za kilka-kilkanaście miesięcy zakwestionuje zmiany w OFE, to rząd zyska na czasie.

To prezydent dał premierowi ów czas. Ale sposób, w jaki to zrobił, pokazuje, że Komorowski chce się jak najbardziej zdystansować nie tylko od zmian w OFE, ale od działań rządu w ogóle.

W publicznych wypowiedziach prezydent punktował premiera, nie szczędząc mu uszczypliwości. Tak mówił w wywiadzie dla „Rz": – Dzisiaj nie jest politycznie atrakcyjne mówienie o reformach. Atrakcyjne jest mówienie, że niczego nie trzeba zmieniać. To bardzo niepokojące, że taka linia polityczna zyskuje poklask.

Ta wypowiedź została przez polityczny światek uznana za krytykę Tuska, który z dewizy „ciepłej wody w kranie" – czyli zaniechania reform na rzecz bieżącego zarządzania państwem – uczynił swą filozofię polityczną. Komorowski pośrednio to potwierdzał, krytykując rząd za zmiany w OFE. – W moim przekonaniu tak daleko idące zmiany w OFE to krok wstecz z punktu widzenia reformowania państwa – stwierdził. Otwarcie też mówił o tym, że dekapitacja OFE ma służyć zdobyciu pieniędzy na załatanie budżetu – choć premier przekonuje, że zmiany mają charakter systemowy.

Do tego wszystkiego Komorowski za bezsensowny uznał pomysł premiera na zorganizowanie nowego okrągłego stołu wszystkich sił politycznych na temat polityki zagranicznej, czym pogrzebał jego pomysł na poprawę wizerunku.

Ten festiwal uszczypliwości prezydenta pod adresem premiera nie jest przypadkiem. Komorowski poczuł się silny. I rzeczywiście, w relacjach z Tuskiem jeszcze nigdy tak silny nie był.

Dla elektoratu Platformy – ludzi, którzy nie chcą rządów PiS, ale czują się coraz bardziej rozczarowani działaniami rządu – dziś punktem odniesienia nie jest wcale premier, który słabnie w oczach, tylko właśnie prezydent, który nie ma sobie równych w sondażach popularności. Na Komorowskiego zerka z nadzieją coraz więcej posłów PO, coraz intensywniej lansują go sprzyjające Platformie media. Z Tuskiem Jarosław Kaczyński wygrać może, z Komorowskim nie zwycięży na pewno.

Dlatego też Komorowski korzysta ze swej politycznej siły. Jeszcze w 2011 r. grzecznie podpisał poprzednie ograniczenia w OFE, co zresztą skończyło się dla niego pasmem upokarzających rozpraw przed sądami administracyjnymi i Trybunałem Konstytucyjnym – bo odmówił przedstawicielom fundacji Leszka Balcerowicza przedstawienia opinii, na jakich się oparł.

Tym razem Komorowski ostentacyjnie spotkał się i z Balcerowiczem, który stanął na czele ruchu oporu wobec zmian, oraz innym krytykiem – byłym premierem Jerzym Buzkiem.