Detektyw pracuje głową - rozmowa z detektywem

Projekt deregulacji zawodów zakłada zniesienie egzaminu na licencję detektywa. Z pracą detektywa kojarzą się nam pościgi, podsłuchy, zawiłe śledztwa. Tak to wygląda naprawdę?

Janusz Rzeźnik: To, co oglądamy w telewizji, to fikcja. Oczywiście śledzimy ludzi, obserwujemy ich, ale już podsłuchy absolutnie nie wchodzą w grę. Pościgi czasem się zdarzają, jednak to ekstremalne przypadki. Tak naprawdę detektyw, poza możliwością gromadzenia o ludziach informacji, wcale nie ma więcej praw niż przeciętny człowiek.

To bardzo niebezpieczna praca?

Mam broń od 20 lat, ale ani razu jej nie użyłem. Detektyw pracuje głową, musi docierać do informacji. Potrzebny jest spryt, życiowa zaradność i wytrwałość. Niektórzy pseudo- detektywi potrafią dużo rozrabiać, chociażby pan Rutkowski, ale prawdziwa praca detektywistyczna to praca głównie intelektualna.

Kto się zgłasza do pana? Pewnie sami bogaci biznesmeni lub ich żony...

Nasze usługi są drogie, bo nasza działalność jest trudna do wycenienia. Sprawy są niesamowicie zawiłe, jest z nimi niewyobrażalnie dużo pracy. Nauczycielki lub pielęgniarki raczej nie będzie stać na to, by śledzić męża.

A rzeczywiście głównie zgłaszają się do pana ludzie zatroskani o wierność współmałżonka?

To zdecydowanie gros spraw, jakie się prowadzi. Wynajmują nas również firmy, np. by śledzić nadużycia w ochronie znaków towarowych, ale 70-80 proc. spraw to poszukiwania zaginionych osób, sprawy majątkowe i rozwodowe.

Ale są i specyficzne przypadki?

Mieliśmy klientkę, która nazywała się Pamela i kazała nam szukać pana o nazwisku Anderson, bo ona chciała się nazywać Pamela Anderson...

A śledzenie domniemanej niewierności małżeńskiej to ciekawa praca?