Dopóki Trybunał Konstytucyjny nie rozstrzygnie, czy nowelizacja ustawy o świadczeniach rodzinnych z 2012 r. jest zgodna z ustawą zasadniczą, część sądów nie wydaje wyroków. Z pytaniem do TK w tej sprawie zwrócił się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu.
Wskazał w nim, że art. 16a ustawy o świadczeniach pomija wśród uprawnionych do uzyskania specjalnego zasiłku opiekuńczego osoby, które nie podejmują zatrudnienia. Ustawa przyznaje prawo do zasiłku tylko tym, którzy rezygnują z zatrudnienia, by zająć się niepełnosprawnym.
Sądy mają z tymi przepisami problem od początku obowiązywania ustawy. Część przyznaje zasiłki i stosuje wykładnię rozszerzającą – uznaje niepodejmowanie zatrudnienia za rezygnację z pracy, np. wyroki WSA w Łodzi (sygn. akt II SA/Łd 920/13, II SA/Łd 1028/13) oraz wyrok WSA w Poznaniu (sygn. akt IV SA/Po 965/13).
W drugiej grupie orzeczeń sądy kierują się literalną wykładnią i odmawiają zasiłku, np. wyrok WSA w Poznaniu (sygn. akt IV SA/Po 824/13) czy wyrok WSA w Bydgoszczy (sygn. akt II SA/Bd 844/13).
Zdaniem poznańskiego sądu już niejednolitość orzecznictwa i liczba skarg wpływających do sądów administracyjnych świadczą o tym, że Trybunał powinien zająć się sprawą. Jego zdaniem przepisy mogą być niezgodne z zasadą równości, wyrażoną w art. 32 ust. 1 konstytucji. Wynika z niej nakaz jednakowego traktowania podmiotów podobnych. Zdaniem sądu bez znaczenia jest, czy opiekunowie zrezygnowali z zatrudnienia, czy nie podjęli pracy. W obu bowiem sytuacjach chodzi przecież o decyzję, czy zarobkować, czy wspomagać niepełnosprawnego.