Michał Boni, mózg rządu Platformy

Po korytarzach w Alejach Ujazdowskich chodzi cicho, zawsze bez krawata. – W nim nasza duża nadzieja – mówi jeden z ministrów z Kancelarii Premiera. Michał Boni stara się ją spełnić. 5 marca, środa. Szef doradców premiera po załatwieniu spraw w Kancelarii przed południem jedzie do hotelu Hyatt Regency, by zabrać głos na konferencji „Zarządzanie różnorodnością na rzecz integracji społecznej”. Po spotkaniu w kuluarach tłumaczy się dziennikarzom z propozycji zmian w kodeksie pracy autorstwa Adama Szejnfelda. W pośpiechu (zapominając niemal o swoim plecaku) pędzi na biały szczyt do Centrum Dialog. Nie wie jeszcze, że w Kancelarii Premiera czeka na niego delegacja protestujących pracowników ochrony. Po przyjęciu petycji od ochroniarzy Boni jedzie przekonywać lekarzy do reformy służby zdrowia, którą przygotowała Ewa Kopacz. – Dzień z Bonim? To chyba na razie trudne do zrobienia – mówi pytany o spotkanie. – Nie lubię się pchać na afisz.

Kiedy PO świętowała swój sukces wyborczy, Michał Boni był jednym z żelaznych kandydatów na szefa resortu. Miał dostać tekę ministra pracy. Tak jak 17 lat wcześniej w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego, przyjaciela i mentora Donalda Tuska.

Ale tuż przed powołaniem rządu Boni wystąpił przed kamerami. – Podpisałem deklarację współpracy z SB, uciekając przed strachem, ale także z myślą o bliskich, i nie traktowałem tego zobowiązania jako czegoś poważnego – mówił o wykorzystaniu przez SB jego spraw prywatnych i zmuszeniu do podpisania w 1985 roku lojalki.

Henryk Wujec, działający z Bonim w „Solidarności”, nie ma mu tego za złe. – Najważniejsze, że w końcu to ujawnił.

Już w 1992 r. nazwisko Boniego można było zobaczyć na liście Macierewicza.

– Po rewizji SB u niego zaczął się wycofywać z naszej aktywności. Wtedy tego nie rozumiałem, teraz wiem, że nie chciał narażać innych – mówi Wujec.

Platforma nie zrezygnowała z fachowca od dialogu społecznego, eksperta CASE i byłego kolegi z KLD.

– Chciałbym, żeby Michał Boni ciężko to odpracował

– tłumaczył po spowiedzi Boniego Donald Tusk.

Dwa miesiące później Boni został szefem jego doradców. – Tak jak Schetyna jest prawą ręką premiera, tak Boni jest takim dodatkowym mózgiem rządu – opowiada osoba z otoczenia premiera.

Boni jest głównym negocjatorem między rządem a pracownikami domagającymi się obiecanych przez PO podwyżek.

– Jego rola jest fundamentalna dla rządu Tuska – ocenia Longin Komołowski, były wicepremier w rządzie Jerzego Buzka i wieloletni znajomy Boniego z czasów „Solidarności”.

– Kompetencje Michała są nie do przecenienia w kwestiach dialogu społecznego. Od kiedy pojawił się w Kancelarii, widać, że niepokoje społeczne są szybko rozładowywane – dodaje Komołowski.

Boni był pierwszą osobą, która pojechała do ministerstwa Ewy Kopacz przejrzeć projekty mające zreformować służbę zdrowia. Decyzja była natychmiastowa: włączył się w prace i wyciszył konflikt. I tak zostało. To on, a nie minister zdrowia uczestniczył w posiedzeniach komitetu sterującego podczas białego szczytu.

Komołowski, u którego Boni był szefem gabinetu politycznego, podkreśla: polonista, a jak negocjuje.

Kiedy w styczniu tiry zakorkowały granice, Boni razem z szefem Służby Celnej prowadził z celnikami długie nocne rozmowy. O ich skuteczności protestujący do dziś opowiadają historie.

To on określił plan przyszłych działań rządu przedstawiony z okazji 100 dni Tuska u władzy. Ministrowie dali materiały robocze

– W najbardziej newralgicznym momencie obiecywano nam podwyżki, jednocześnie zapowiadając lustrację majątkową celników – mówi nam jeden z celników. Podziałało. Celnicy ruszyli do pracy, tiry odjechały. – 6 marca miał być protest pracowników PKP. I co, był?

– pyta przewrotnie minister infrastruktury Cezary Grabarczyk. – Razem z Michałem Bonim udało nam się porozumieć ze związkowcami.

– Sam czasami do Michała dzwonię, by się poradzić w sprawach ekonomii społecznej

– opowiada Wujec. – Nawet jeśli nie odbierze, to po pewnym czasie oddzwoni. Ma mało czasu.

Michał Boni nie jest konstytucyjnym członkiem rządu, ale na bieżąco monitoruje plany resortów. Z naszych informacji wynika, że to on nadał ostateczny ton strategii rządu przedstawionej na 100 dni przez premiera. Ministrowie dali robocze materiały.