„Po co oni to robią?", „O co im chodzi?" – pyta krytyczna wobec PiS publiczność polityczna. A ponieważ nie znajduje odpowiedzi, mnoży różne teorie, czasem wręcz fantastyczne. Domyśla się, kto kogo trzyma w szachu, kto i co na kogoś tam ma. Może zresztą niektóre domysły są prawdziwe, zwłaszcza te dotyczące informacji wrażliwych, ale główny motyw jest taki sam jak od zarania wieków: władza.
I jeśli ten motyw przyłoży się do działań PiS od początku ich rządów, czyli od 2015 roku, wszystko staje się klarowne jak niedzielny bulion.
Czytaj więcej
Szykują się zmiany w rządzie. Z gabinetu ma odejść m.in. minister rolnictwa.
Skoro powodem wszystkiego jest realna władza, a nie jakieś tam żyrandole czy splendory, to najpierw trzeba zanegować jej podział na trzy części. To proste: władzę ustawodawczą i wykonawczą łączy się poprzez Komitet Polityczny w jedno – i już centrum decyzyjne jest w biurze PiS. Potem zadanie trudniejsze, z którym zresztą nie uporano się w pełni do dziś: podporządkowanie władzy sądowniczej. Tutaj ośrodek władzy zaczął od samej góry, czyli Trybunału Konstytucyjnego i Sądu Najwyższego, by zejść aż do sądów rejonowych, a po drodze połknąć prokuraturę. Trochę w tym procesie przeszkadza czynnik ludzki w postaci sędziów, którzy upierają się przy niezawisłości, ale tym większa słodycz zwycięstwa. Do tego zadania wynajęto zresztą ministra Ziobrę, który jest znanym wrogiem sędziów z przyczyn osobistych, wiadomo więc, że realizować będzie zamysł bezkompromisowo, a w razie czego zostanie ustanowiony głównym odpowiedzialnym.
Niestety jednak w paradę weszły sądy europejskie. Ich werdykty ograniczają obóz rządzący w sposób widoczny i odbierają władzę ośrodkowi decyzyjnemu. Trzeba więc im tę władzę zabrać, tak jak wcześniej TK czy SN. Tu z wnioskiem o stwierdzenie wyższości prawa krajowego nad europejskim pospieszył sam szef rządu, żeby pokazać, że wyroki wyrokami, a prawo i sprawiedliwość muszą być po naszej stronie.
