Tylko 69 zł za pół roku czytania.
O tym, jak szybko zmienia się świat. Czy będzie pokój na Ukrainie. Co się dzieje w kraju przed wyborami. Teraz szczególnie warto wiedzieć więcej. Wyjaśniamy, tłumaczymy, inspirujemy.
Tekst, który się nigdy nie kończy
W swojej nowej książce eseistycznej Jacek Gutorow próbuje wydobyć niepowtarzalność indywidualnego poetyckiego głosu takich twórców, jak Stevens, Eliot, Jones, Pound, Ashbery i Ginsberg – poetów wysokiego modernizmu, którzy w centrum uwagi stawiali język. Interesował ich jego status i zadawali sobie pytanie, ile można nim wyrazić. Twórczość każdego z wymienionych autorów jest przykładem wyczerpywania się narracji, która zwyczajowo nadawała znaczenie ludzkiej rzeczywistości. A jednocześnie ich poezja zmierza do rekonstrukcji sensu.
Gutorow przekonująco uzasadnia, że literatura to przede wszystkim pojedyncze teksty i indywidualni twórcy, nie zaś kolektywne gesty, grupowe deklaracje. Podąża za językiem czytanych tekstów, stale imponując umiejętnością otwierania się na to, co w literaturze nieoczywiste, nieoczekiwane. Pisze z przekonaniem, że sens utworu nie jest dany raz na zawsze, skończony, gotowy.
Autor „Pękniętego kryształu. Szkicu o modernistach" to admirator uważnej lektury, która poszerza wrażliwość o nowe sposoby docierania do rzeczywistości i rozumienia języka. U wybranych autorów najbardziej zajmuje go moment odsłaniania iluzoryczności naszej percepcji i nas samych, ulegających rozproszeniu w wielu punktach widzenia. Cały czas konfrontuje nas z pytaniem, na ile nasze doświadczenie rzeczywistości jest obiektywne. Na marginesie eseju o Stevensie czytamy: „Widzenie nie jest jedynie bierną rejestracją otaczającego świata, lecz również mniej lub bardziej świadomym momentem nadawania sensu naszemu byciu w świecie". Zostaje nam lektura jako nigdy niekończący się ruch znaczeń, nieustanne poszukiwanie racji.
