Bartosz Suwiński

"Pamiętnik z końca świata (jaki znamy)”: Kapitałocen i nekrocen

Patryk Szaj w swej interwencyjnej książce pokazuje nasze czasy jako schyłkowe.

„Zagubione człowieczeństwo. Esej o XX wieku”: Co ma poezja do bestialstwa

Wznowiony esej Alaina Finkielkrauta to rzecz o złu, które przestało być pokusą, a stało się metodą.

Arcydzieło eseistyki

Mamy w Polsce szczęście do znakomitych tłumaczeń literatury węgierskiej. Oto kolejny dowód.

„Porwanie Europy”: Odwrócić się od świata

„Porwanie Europy” Sándora Máraiego to zapiski o uroku i pięknie włoskich, szwajcarskich miast, ale też krytyczny obraz kultury z połowy XX wieku.

„Przygodne rozważania”: Gatunek szkodliwy i zabobonny

W felietonach słynnej, choć anonimowej, pisarki znajdziemy sporo krytyki pod adresem znudzonej cywilizacji.

„W środku jesteśmy baśnią. Mowy i rozmowy”: Filozofia opowiadania

„W środku jesteśmy baśnią” to wielowątkowy portret pisarza, który za pomocą języka i literatury mierzy się z dotkliwością istnienia oraz wymierza światu sprawiedliwość.

„Pożegnanie z biblioteką. Elegia z dziesięciorgiem napomknień”: Tajemnice Bibliotek

Alberto Manguel twierdzi, że jeżeli wszyscy uznamy, że jesteśmy częścią języka, wówczas nasze biografie opowiedzą słowniki.

„Białe noce”: O życiu bez ceregieli

Poetka Urszula Honek napisała świetny zbiór debiutanckich opowiadań. Całość zapleciona jest ciasno i wszystkie wątki zbiegają się w swoich finałach.

Poezja wysokiego libido

Nuala Ní Dhomhnaill, irlandzka poetka urodzona w 1952 r. w północno-zachodniej Anglii, pisze wiersze śmiałe, a erotyka jest dla niej istotną formą ekspresji. Potrafi znakomicie oddawać intymny nastrój panujący między dwojgiem ludzi. Ale też jak mało która poetka umie pisać o mężczyźnie jako obiekcie seksualnego pożądania.

Bez natłoku słów i metafor

Poezja Wojciecha Bonowicza jest kameralna i raczej introwertyczna. Swą prostotę i skromność wyrazu komplikuje tylko niekiedy filozoficzną aurą. Można się o tym przekonać, sięgając po „Wiersze wybrane". Jednocześnie poeta dotyka kwestii trudnych, mówi o sprawach bolesnych, ale nigdy w sposób koniunkturalny, nie wdzięczy się, nie kłania modom i ideologiom. Stara się zachować autonomię, unika deklaratywnych i wiążących stwierdzeń.