Trumna, na niej tabliczka z nazwiskiem – Antoni Szerepa-Łapicki. Pewnie w przypływie demokratycznych prądów ojciec skreślił białoruski przydomek Szerepa i mnie został już tylko Łapicki. W latach 30., gdy pogrzeb szedł przez miasto, cały ruch stawał. Ponieważ rodzina była dość stara, za trumną szedł samotny ojciec, natomiast my, czyli reszta żałobników, jechaliśmy taksówkami – a było ich ze 30 – na Powązki. Ruch został zablokowany w Alejach Jerozolimskich i na Towarowej aż do cmentarza. Grób z wojny ocalał, w razie czego podaję adres: kwatera małe „c”.

Dziś rodziny coraz częściej decydują się na kremację. Proch, który został po nieboszczyku, mieści się w filiżance. Zresztą kremacja nie jest już wcale nowinką w funeralnym biznesie. Teraz w modzie jest tanatopraksja. Naturalny kolor skóry, makijaż, peruka, nawet sztuczne oko w razie potrzeby. Na miejsce krwi płyn pod ciśnieniem i człowiek wygląda jak żywy. Ja dziękuję.

Wiele pogrzebów widziałem, łącznie z marszałka Piłsudskiego, na wielu przemawiałem, nawet myślałem o zbiorku „Funeralia”. Na pewno byłby w nim rozdział „Etykieta pogrzebowa”:

a) Zdjęcia – nie robić.

b) Kondolencje – nie składać.

c) Telefony – mają wyłącznik, więc wyłączać.

d) Kwiatki – nie deptać po cudzych kwaterach, żeby położyć swoją wiązankę.

e) Strój – wieczorowy (nie przychodzić w t-shirtach nawet w upał).

f) Przeżyć. Godnie.

Nie lubię łzawych pożegnań muzycznych. Osobiście wybrałbym melodię „When the Saint Go Marching In” w wykonaniu Louisa Armstronga.

Nie lubię patosu na pokaz. Lubię życie. Dlatego tak cenię „Pogrzeb” Szymborskiej. Przywraca śmierci ludzką twarz.

„no, nie wiem, chyba krewni”

„ksiądz istny Belmondo”

„nie byłam jeszcze w tej części cmentarza”

„śnił mi się tydzień temu, coś mnie tknęło”

„niebrzydka ta córeczka”

„wszystkich nas to czeka”