Mędrzec, nestor i praktyk polityki – w tym architekt porozumienia między Waszyngtonem a Pekinem – w swojej najnowszej książce podsumowuje swoje doświadczenia w relacjach z Państwem Środka. Zwraca uwagę „huntingtonowskie" tłumaczenie chińskiego stylu uprawiania polityki dziedzictwem konfucjanizmu. Dyskusyjna jest pochwała (a przynajmniej usprawiedliwianie) okrucieństw rewolucji kulturalnej. Cóż, Kissinger nigdy nie był moralistą. Potrafi za to uświadomić rozmiary zapaści Chin: w roku 1500 ich udział w światowym PKB wynosił ok. 25 proc., w 1820 – 30 proc., w roku 1950 – 4 proc. Nie darmo ostatnich 100 lat określanych jest nad Jangcy jako „wiek poniżenia".
Henry Kissinger, On China, 2012

Wieloletni korespondent „Financial Timesa" w Pekinie  odwołuje się w tytule do znanego bon motu Napoleona („Niech chiński kolos śpi, bo gdy się zbudzi, wstrząśnie światem"), by uświadomić nam: przebudzenie już nastąpiło. Żadna gospodarka w dziejach nie rozwijała się tak szybko, jak współczesna chińska i na razie nie sposób z nią konkurować. Głód surowców, koszty społeczne (w ChRL popełnia samobójstwo pół tysiąca kobiet dziennie) i katastrofa ekologiczna prowadzą jednak do pytania, czy kolos ten nie zapadnie się pod własnym ciężarem. To już nie kwestia „glinianych stóp", lecz kośćca.
James Kynge, China Shakes the World – A Titan's Rise, 2007