Konwencja Partii Demokratycznej (piszę po jej drugim dniu) natychmiast pokazała problemy tego ugrupowania. Podobnie jak w Partii Republikańskiej i tu pojawił się nowy elektorat: zwolennicy Berniego Sandersa, którzy, podobnie jak najzagorzalsi zwolennicy Trumpa, nie uczestniczyli do tej pory w życiu partyjnym, funkcjonując jedynie w ruchach, takich jak Occupy Wall Street, anarchiści, socjaliści, Nowe Czarne Pantery i podobne radykalne, a marginalne grupy.

Dzięki kampanii Sandersa, której – podobnie jak kampanii Trumpa – nie rokowano żadnych sukcesów w prawyborach, zobaczyli się nawzajem i stworzyli ruch, który reprezentuje aż 40 procent kandydatów na konwencję. Ujawniona w dniu jej rozpoczęcia wewnętrzna korespondencja elit Partii Demokratycznej spiskujących na korzyść Clinton rozeźliła zwolenników Sandersa do tego stopnia, że przez kilkanaście godzin demonstrowali głośno poparcie dla niego i dezaprobatę dla Hillary, podchwytując nawet hasło republikanów „Zamknąć ją!". Sanders – w imię jedności – poparł Clinton i jego zwolennicy wyszli na ulice Filadelfii, oskarżając go o zdradę i krzycząc, że wolą już głosować na Trumpa.