Irena Lasota

Covid terroryzuje nas już od ponad półtora roku; niektórzy się do niego przyzwyczaili i znudzili nawet mówieniem o nim, inni ciągle walczą: z żałobą po zmarłych bliskich osobach i ze skutkami choroby.

Niedługo minie już podniecenie Afganistanem i przyjdzie czas na głębszą refleksję, na gorsze lub lepsze artykuły czy książki, i znowu tą częścią świata będziemy się interesować, tylko gdy zdarzać się tam będą kataklizmy czy katastrofy. Dobrych, miłych wydarzeń na skalę światową nie ma tam za dużo.

Ten felieton jest sugestią/namową/prośbą: w tych okropnych dniach Polska mogłaby zadeklarować, że przyjmie (a potem przyjąć) więcej niż 43 Afgańczyków z rodzinami. Wiem, że argumenty humanitarne (można by uratować jedno życie), religijne (chrześcijańskie miłosierdzie) czy historyczne (Polacy znajdowali przystań w wielu innych krajach, nawet bardzo niedaleko Afganistanu) nie są dziś zbyt popularne. Istnieje jednak kilka argumentów z gatunku politycznych, które może komuś trafią do przekonania.

Od czasu do czasu dobrze sobie przypomnieć, że Ameryka to zupełnie inny kraj niż na przykład Polska czy Francja. Internet, podróże, filmy i telewizja, powszechność języka angielskiego, moda i wspólne imprezy, takie jak igrzyska olimpijskie; wspólne nieszczęścia, takie jak pożary czy epidemie, wydają się zacierać różnice kulturowe, cywilizacyjne czy historyczne. Wystarczy jednak wyjechać z dużego międzynarodowego miasta, jak Nowy Jork czy Waszyngton, by te różnice stawały się bardzo widoczne.

Bardzo lubię polemiki. Niestety, w Polsce zazwyczaj tygodniki, z których większość ma określony profil, głoszą własne poglądy na swoich łamach, streszczając – mniej lub bardziej trafnie – poglądy głoszone na innych łamach, z którymi się nie zgadzają. Myślę, że poza nielicznymi badaczami i maniakami (często w tej samej osobie) mało kto kupuje i czyta pisma z różnych stron barykady. Na szczęście pisuję felietony w tygodniku, co do którego nikt nie ma jasnego zdania, czy jest za czy przeciw, czy stoi okrakiem, czy jest okazem symetryzmu, czy jeszcze gorzej – obiektywizmu. Mogę więc nie zgodzić się z tezami Carlosa Alonso Zaldivara, sformułowanymi tydzień temu na tych łamach w wywiadzie zatytułowanym „Kuba nie jest państwem upadłym".