Blondyneczka w Himalajach

[b]Czy spotkałaś niższą od siebie himalaistkę?[/b]

Kasia Skłodowska, z którą byłam teraz na wyprawie, jest niższa. Ja mam 160 cm. Wyglądałyśmy zabawnie, jak dwie dziewczynki, które przyjechały na wycieczkę. Nie wynajęłyśmy Szerpów, co też wzbudzało zaciekawienie.

[b]Nie byłyście jednak same. Sporo innych wypraw działało na Dhaulagiri.[/b]

Oczywiście, ale sytuacja była wyjątkowa. Dhaulagiri słynie z tego, że jest kapryśna pogodowo i dość trudna. Prawie nie ma na nią wypraw. W tym roku było ich dużo, ponieważ Chińczycy zamknęli Mount Everest.

[b]Jak to zamknęli?[/b]

Mieli wnosić znicz na Everest przed olimpiadą w Pekinie, więc nie dawali pozwolenia wyprawom na działalność w tym rejonie. Shisha Pangmę w Tybecie zamknęli, Cho Oyu na granicy z Nepalem chyba również. Przyznane wcześniej pozwolenia odwołali i ludzie zaczęli szukać innych „wolnych” ośmiotysięczników. Dlatego oblężone było Makalu, a także Everest od strony Nepalu. Działy się zresztą straszne historie z łącznością. Chińczycy blokowali łączność satelitarną. Nie działały telefony.

[b]Urodziłaś się i mieszkałaś w wiosce Łebno na Kaszubach. Kiedy zaczęłaś marzyć o wysokich górach?[/b]

Na I roku Wydziału Geografii Uniwersytetu Gdańskiego byłam na praktykach z geologii w Tatrach. Wcześniej nie widziałam żadnych gór, mogłam jedynie poczytać o nich w książkach, bo na wsi w czasie wakacji pomaga się rodzicom. Te praktyki były dla mnie magiczne. Zachorowałam na Tatry. Przechodziłam odcinki pięć razy szybciej niż inni, bo chciałam zobaczyć pięć razy więcej. Postanowiłam przenieść się na studia do Krakowa. Matka powiedziała, że zwariowałam. Na UJ mnie jednak nie przyjęli, mimo że miałam wymaganą średnią wyników w nauce. Nie było gdzie mieszkać, bo miejsca w akademikach już rozdzielono. Z czego ja będę pisać pracę jak nie z gór? – myślałam wtedy zrozpaczona. Bo już na I roku wiedziałam, że chcę pisać pracę magisterską z Tatr. Ostatecznie napisałam z klifów nad Bałtykiem. Na kursie studenckiego przewodnika po Tatrach przeszłam wszystko, co było możliwe, ale ile można chodzić po szlakach?Pewnego dnia siedziałam na zatłoczonym szczycie Kościelca. Dalej, na grani, zobaczyłam odpoczywającą dwójkę wspinaczy. Pomyślałam: co ja robię w tym tłumie? I zrobiłam kurs taternicki w Klubie Wysokogórskim Trójmiasto.

[b]W Alpach uprawiałaś raczej turystykę wysokogórską...[/b]

Fakt, nie mam zbyt wielu przejść wspinaczkowych w Alpach. Sporo chodziłam po różnych łatwiejszych i trudniejszych partiach Alp, np. w masywie Monte Rosa, rejonie Mont Blanc. Ale Matterhorn od strony włoskiej to jest wspinanie, podobnie jak Mount Kenia (5199 m) w Afryce.

[b]Skąd miałaś pieniądze na wyjazd do Afryki?[/b]

Mount Kenię zrobiłam na kredyt. Długo nie mogłam znaleźć pracy w Warszawie, do której się przeniosłam. Zapożyczyłam się i pojechałam do Afryki. Wróciłam i od razu znalazłam zatrudnienie.

[b]Czy chodzenie po górach stało się już twoją pracą? Czy jesteś zawodową himalaistką?[/b]

Cieszę się, że od tego roku do gór nie muszę już dokładać.

[b]Kto ci płaci za próby wejścia na ośmiotysięczniki?[/b]

Należę do sportowej drużyny Alpinusa. Operator telekomunikacyjny Exatel, gdzie obecnie pracuję, w tym roku również zaczął mi pomagać.

[b]Ratowałaś teraz na Dhaulagiri Artura Hajzera. Ten świetny niegdyś alpinista powrót w góry przechodzi z przeszkodami. Na Broad Peak złamał nogę, w Tatrach wygrzebano go niedawno z lawiny. Co się wydarzyło tym razem?[/b]

Jest wciąż dobrym i doświadczonym alpinistą, ale ostatnio miał pecha. Pierwszy raz widziałam osobę z obrzękiem mózgu. Artur przyszedł do obozu II (6800 m) po południu z Robertem Szymczakiem. Po paru godzinach gorzej się poczuł, Robert przestawał mieć z nim kontakt. Nasz namiot stał dwa metry wyżej. Gdy Robert zawołał, wyszłam: Artur stał w skarpetkach, bez rękawiczek, w samym polarze i wybierał się na dół. Nic innego do niego nie docierało poza tym, że musi schodzić. Robert przygotowywał strzykawkę z dexametazonem, Kasia szarpała się z zamkiem spodni Artura, by można było zrobić zastrzyk, ja klęcząc próbowałam założyć mu buty, a on się wyrywał w dół. Wystartował nie do końca ubrany. Robert też próbował iść, ale nie był w stanie i zawrócił do namiotu. Wiało potwornie. Zapakowałam do plecaka picie, ciepłe rzeczy, przede wszystkim rękawice, bo mam hopla na punkcie odmrożeń po tym, jak sama się odmroziłam na moim pierwszym ośmiotysięczniku.

Kiedy dogoniłam Artura, jedną rękę miał bardzo zmarzniętą, ale zaczął coraz logiczniej mówić. Widać było, że każde 100 m niżej jest dla niego błogosławieństwem. Te rękawice uratowały mu dłonie. Już po moim powrocie do Polski dowiedziałam się, że Artur Hajzer i Robert Szymczak weszli na szczyt Dhaulagiri.

[b]Czy chcesz zdobyć Koronę Himalajów – wejść na wszystkie 14 ośmiotysięczników?[/b]

Nie wiem. Po czterech ośmiotysięcznikach trudno o tym mówić.

[b]Który jest kolejnym celem?[/b]

Chciałam jechać teraz na dwa Gasherbrumy, ale muszę wyleczyć odmrożony ponownie palec.

[b]Akcja ratunkowa ci zaszkodziła?[/b]

Tak, ale inna. Schodziłam ze szczytu z Hiszpanką Martą. Dwaj inni wspinacze też szli w dół. Mieli tylko jedną latarkę. Poruszali się bardzo wolno. Bali się, że zabłądzą w ciemnościach. Prosili, żebyśmy na nich czekały. Byłyśmy przemarznięte, zmęczone, złe, ale co zrobić, nie zostawisz ludzi w potrzebie. W jednym miejscu czekałyśmy na nich cztery godziny. Marta przymroziła sobie wtedy dwa palce u rąk, mnie odnowiły się odmrożenia palca stopy. Następnego dnia słabszego z tej dwójki sprowadzał kolega z Czech. Drugi, pozornie sprawniejszy, sam się przepinał na linach poręczowych. Był zbyt słaby, by dobrze się asekurować, i spadł. Dziwna i bardzo smutna sytuacja.

[b]Pomagając, możesz utracić szansę wejścia na szczyt, zdrowie, życie. Czy na kursie wpajano wam zasady etyki górskiej?[/b]

Dobre wykłady na kursie nie zmieniają faktu, że na każdej wyprawie strasznie boję się sytuacji, w której będę musiała zostać z kimś w nocy na 8000 m albo decydować, czy ratować własną skórę i odejść... Koszmar.

[b]1 maja na szczyt Dhaulagiri weszłaś z pierwszą ligą światowego himalaizmu, między innymi z dwiema pretendentkami do niezdobytej wciąż przez kobietę Korony Himalajów: Austriaczką Gerlindą Kaltenbrunner i Hiszpanką Edurne Pasaban.[/b]

Gerlinde jest rewelacyjna. Jest niesamowicie miłą, ciepłą i bardzo silną kobietą, megasamodzielną. Była z jednym tylko wspinaczem, filmowcem. Natomiast Edurne jest zupełnie inna.

[b]Zawsze otoczona męską świtą, która może wybawić ją z opresji. Widziałam latem pod K2 od strony Pakistanu, jak sprowadzano Edurne ze szczytu. Sił jej wystarczyło na drogę tylko w jedną stronę.[/b]

Edurne nie jest kiepska kondycyjnie, ale ma inny styl działania, zawsze z dużą ekipą.

Dhaulagiri zresztą nie jest górą, po której należy chodzić tylko we dwójkę. Jest zbyt rozległa, niebezpieczna.