Rząd Donalda Tuska ma „rosyjski" problem. Nie chce ostentacyjnie blokować inwestora ze Wschodu, ale boi się, że zwłaszcza teraz, po katastrofie smoleńskiej, gdyby Rosjanie przejęli jakąś dużą firmę, zapłaciłby ogromną cenę polityczną. Czy powinniśmy bać się rosyjskiego kapitału?

Działania Acronu to druga tak wielka próba wrogiego przejęcia dużej polskiej firmy w ostatnich latach. Czeski miliarder Zdenek Bakala przed  dwoma laty bezskutecznie walczył o lubelską kopalnię węgla Bogdankę. Ale nie wywołało to takiego popłochu, jak pojawienie się Acronu i oferta kupna Azotów Tarnów. Wiadomo: Rosjanie. Tuż przed walnym zgromadzeniem podbili nawet znacznie cenę. – Ten, kto pozytywnie odpowie na wezwanie Rosjan, będzie de facto uczestnikiem wrogiego przejęcia polskiej spółki – grzmiał minister skarbu Mikołaj Budzanowski, wskazując palcem posiadające akcje chemicznej spółki liczne TFI i OFE. Wymyślony na kolanie manewr obronny był prosty. Azoty ogłaszają przejęcie innego zakładu w Puławach i by pozyskać środki na ten cel, przeprowadzają emisję akcji. Gdyby więc nawet Acron skupił planowaną liczbę papierów, nie zyskałby nad spółką kontroli. Ostatecznie skupuje ledwie 10 proc. akcji.

Ekspansja w naszym regionie

Acron, który kupuje aktywa w Stanach Zjednoczonych, Chinach czy Estonii, to przykład rosyjskiej ekspansji gospodarczej, która przyspieszyła w połowie poprzedniej dekady. W tym czasie roczne inwestycje zagraniczne zwiększyły się z 10 mld dol. do 50–60 mld w ostatnich latach. Dotyczy to tylko kapitału zarejestrowanego w Rosji. Trudno ocenić wielkość inwestycji dokonywanych za pośrednictwem spółek zarejestrowanych choćby w rajach podatkowych, np. na Cyprze.

W efekcie Rosja jest już na ósmym miejscu w rankingu światowych inwestorów. I to mimo kryzysu. A właściwie dzięki niemu, bo spadek wycen zachodnich firm stworzył dla Rosjan nieprawdopodobną szansę inwestycyjną. Także zagraniczni politycy, by ratować miejsca pracy, nie są już tak niechętni dolarom ze Wschodu.