Rz: Po wyjeździe Donalda Tuska do Brukseli powiedział pan, że nareszcie osobiste animozje jego i Jarosława Kaczyńskiego, które przekładały się na bardzo wysoką temperaturę sporu politycznego, przestaną ciążyć nad sceną polityczną. Tymczasem od miesięcy Tuska już nie ma w naszej polityce, a spór jest gorętszy niż kiedykolwiek.

Jednak ten personalny charakter sporu nie przełożył się na relacje między Ewą Kopacz a Kaczyńskim. Poza tym to ona doprowadziła do tego, że Kaczyński podał rękę Tuskowi. Gdy kobieta jest premierem i wykonuje gesty pojednawcze wobec opozycji, to obniża nieco emocje na scenie politycznej.

A co się zmieniło w naszej polityce?

Nic. Kalendarz wydarzeń politycznych uniemożliwia rozładowanie emocji na scenie politycznej.

Konflikt między PO a PiS jest esencją rywalizacji politycznej. Poza tym nominacja dla Radosława Sikorskiego na marszałka Sejmu rozpaliła na nowo namiętności. Trzeba pamiętać, że Prawo i Sprawiedliwość ma na pieńku z Sikorskim, chociażby za słowa „dorżniemy watahę".

PiS też podgrzewa emocje. Zarzut sfałszowania wyborów samorządowych i organizowanie marszu w obronie demokracji to jednak nie są działania obniżające poziom emocji.

Nie można udawać, że w sprawie wyborów samorządowych nic się nie stało. Ale dzisiaj dla Ewy Kopacz większym problemem jest sytuacja w jej własnej partii, ambicje, emocje, i namiętności liderów frakcji PO niż personalne ataki PiS. Widać straszną samotność Kopacz jako premiera, brak wsparcia ze strony jej zaplecza politycznego oraz nadzieje części PO, że może nie przetrwa. Poza tym rozwiązania dotyczące lekarzy i górników zachęcają inne grupy społeczne do niekończących się nacisków na panią premier. To wszystko może uruchomić zupełnie nowe scenariusze polityczne.